VEENDAM – De stekker ging er uit, op die bewuste 2 april 2013. SC Veendam bestond niet meer. Het verlangen naar dat avondje Langeleegte is er nog steeds. Bij veel, heel veel mensen. SC Veendam was cult. Meer cult in elk geval dan Jong Twente, Jong Ajax en Jong PSV bij elkaar. In deze rubriek herinneringen aan SC Veendam. Ofwel van Dan Romann tot Meint Pik.
Elly was de Koningin te rijk. Zij mocht van de trainers Azing (Griever) en Gritter (Ab) de spelers fotograferen. In hun nieuwe clubkostuum. Op zaterdagmiddag, een paar uur voor de wedstrijd. Elly was verzot op Heracles. Ze volgde alles. Maakte honderden foto’s van Rob Poell en gaf trainer Gerard Somer wel eens een hand. Onvergetelijke momenten voor Elly, die later al haar foto’s op een weblog plaatste. Met dank overigens aan haar buurvrouw. Want zelf was Elly niet zo handig. Zoals er eigenlijk wel meer mankeerde aan Elly. Niemand die dat erg vond overigens.
Daar stond ze dus. Het was 21 november 1992. Fris buiten. De spelers hadden net hun nieuwe clubkostuum aangemeten gekregen. Een donkere broek en een rood jasje. De jasjes leken wat groot. Elly vond het mooi, zoals ze alles prachtig vond als het Heracles betrof. Met engelengeduld portretteerde ze alle spelers, die met frisse tegenzin én het pak aangedaan hadden én zich lieten vereeuwigen door Elly. Die onvermijdelijke Elly. Geon was goed gemutst. ‘Nou’, zei hij. ‘Toe maar. Zet me maar op de foto in m’n apenpakje.’ Elly lachte. De flitser verblindde Geon, maar hij had het voor Elly over. Geon’s jasje was veel te lang. Daar was geen Frans Molenaar aan te pas gekomen. Misschien had de kledingman gedacht dat Geon nog zou groeien. Geon verdronk in het lelijke rode jasje. Trainer Azing niet. Die had, vond ook Elly, best een groter jasje gemogen. Was die dik geworden, zeg.
Geon zat goed in z’n vel. Na FC Groningen – hij speelde er zelfs Europees voetbal- en Veendam voelde hij zich op z’n gemak bij Heracles. Na een flitsende start van zijn carrière was het nu zaak om vervolgstappen te maken. Bij Heracles kon dat. Lekker dicht bij huis ook. Geon’s komst bracht de club elke thuiswedstrijd zeker 25 extra supporters. De rit Coevorden Almelo was immers zo gemaakt.
Na de wedstrijd frommelde Geon het pak in zijn tas. In z’n auto had ie z’n spijkerbroekje en shirt. Dat zat veel beter en bovendien zou hij pertinent zeker geweigerd worden bij Zak, de discotheek waar hij en een paar vrienden die avond naar toe zouden gaan. Zak dus. Ook al lekker dichtbij. Uelsen.
In die tijd een begrip voor stappende (Nederlandse) jongeren. Zak bood plek aan vierduizend mensen. Had je in Nederland niet. Zeker in Coevorden niet. Daar lieten een mannetje of vijfhonderd zich wekelijks vollopen in Smithy’s Palace. En allemaal waren ze verliefd op Miss Ganzenhoedster.
Zak dus. Geon had er zin in. Uit de luidspreker van de autoradio klonk Das Boot van U96. Was wel toepasselijk. Stond ook hoog genoteerd in de hitlijsten. Mooi nummer. Geon floot zacht mee op Jump van Kris Kros en vond On a Ragga Tip wel een aardig nummertje. In Uelsen was Geon gewoon Geon. Zonder pak. Een gewone jongen van 22 jaar. Niet veel mensen wisten dat hij voetballer was en dat vond hij wel zo prettig.
Urenlang stond de auto aan de Rudolf Diesel Strabe in Uelsen. Geon en zijn vrienden hadden het naar de zin. Gingen lekker uit hun dak. Geon had daar overigens geen alcohol voor nodig. Die kon ook ‘gewoon’ genieten. Bovendien was hij altijd serieus met z’n vak bezig. Een korte nacht oké, maar beroerd van de drank paste niet bij een profvoetballer die stappen wilde maken.
Het is zondagmorgen als Elly wat raar wakker wordt. Ze gaat naar beneden. Ontbijt, en gaat naar een vriendin, ook al zó’n enorme fan van Heracles. De vriendin kijkt niet blij. Helemaal niet zelfs. ‘Geon is dood’, zegt ze. Elly kan het niet geloven.
Geon Weering verongelukte op de terugweg naar huis. Rond 4.00 uur ’s nachts. Hij verloor de macht over het stuur.
Elly was verslagen. Maandag ging ze met haar camera naar de fotozaak. Ze wilde de foto’s laten ontwikkelen en die van Geon zien. Van de achttien spelers stonden er vier goed op de foto. De rest was onbruikbaar. Bij die vier Geon. Hij lachte. Het was haar beste foto ooit. Later ging ze met haar vriendin naar de Nieuwe Algemene Begraafplaats in Coevorden. Nog één keer op bezoek bij Geon. Hij had een mooie plek gekregen.
Geon komt nooit meer op de Langeleegte.
Vincent Muskee