“Veel van wat wij doen is een schreeuw om aandacht. Wij zijn allemaal kleuters op zoek naar een schouderklopje”

GRONINGEN – Elke maand gaat Groot Groningen op zoek naar een ‘markant Stadjer’. Iemand die de grote stad Groningen van wat kleur voorziet. Deze keer zelfs letterlijk, want we benaderen muurkunstenaar –of liever nog: streetartist- Klaas Lageweg met de vraag of hij deze maand dit katern wil opsieren. “Huh? Ik een markant Stadjer?”, klinkt het nog aan de telefoon. Lageweg moet lachen om het verzoek, want nog niet zo lang geleden was hij zelf degene die zocht naar markante en kleurrijke persoonlijkheden. Weliswaar uit het straatbeeld van Leeuwarden, maar toch. “Nu ben ik dus het markante onderwerp”, lacht hij. Ja dus. En terecht. Want Klaas Lageweg is zeker een markant man. En een Stadjer.

Twijfel over de vraag heeft Groot Groningen niet geproefd. Natuurlijk wilde Klaas meewerken aan het interview. Dat wordt tijdens het gesprek bevestigd als Klaas zichzelf een ‘wandelend visitekaartje’ noemt en meldt dat hij zijn nieuwste bezigheden de toepasselijk titel ‘Een schreeuw om aandacht’ heeft meegegeven. Nee, saai is het bezoekje aan de kunstenaar allerminst. Natuurlijk willen wij eerst van Lageweg weten hoe hij met spuitbussen in de hand bij de muur is beland. “Laten we dan eerst beginnen met het duiden van het verschil tussen graffiti en muurkunst”, vindt Lageweg. “Veel mensen associëren een spuitbus met graffiti, en dat is in mijn geval niet helemaal terecht. Graffiti is je pseudoniem-naam op de muur zetten en dit kan van een snelle ‘tag’ tot een mega mooie uitgebreide ‘piece’. Muurkunst als term sluit denk ik beter aan bij het figuratieve werk dat ik tegenwoordig maak.” Wel vertelt hij dat het ooit met graffiti is begonnen. “Vroeger als klein jongetje zoefde ik op mijn skateboardje door het leven. Daar hoort een hele lifestyle bij die mij zeker fascineerde. En eigenlijk nog steeds doet. In Sneek was een skateboardpark met natuurlijk de nodige graffiti. Dat was eerlijk gezegd wel een ‘trigger’. Het mondde uit in het ontwerpen van mijn eigen letters, die ik vervolgens ook illegaal aanbracht op muren en eh… andere dingen.” Samen met een kameraadje was de jonge Klaas bezig met het ‘versieren’ van bussen van –destijds- de FRAM (Friese Autobus Maatschappij), toen een oplettende medewerker van de busmaatschappij het tweetal op heterdaad betrapte. “We kregen een keuze”, vertelt hij lachend. “Of we betaalden vijftig gulden én moesten een dag terugkomen om de bussen schoon te maken of de politie werd ingeschakeld.” Natuurlijk kozen de jongens voor de eerste optie, betaalden de boete en hebben ook daadwerkelijk de ‘versierde’ bus ontdaan van de kleurrijke toevoegingen. “Helaas vond de moeder van mijn vriend het bonnetje van de vijftig betaalde guldens en vielen we alsnog door de mand”, blikt Klaas terug. Toch was een jong artiest geboren en vastberaden zijn weg te vinden. Het is het jaar 2000 als Klaas Lageweg besluit dat het aanbrengen van een ’piece’ -zoals het in het wereldje genoemd wordt- leuk is, maar niet blijvend. “Muren worden steeds weer overgeschilderd”, weet hij. “Wat je maakt is niet blijvend. En ik wilde meer. Juist wel werk maken dat blijft, iets nalaten. Bovendien mocht het allemaal wel wat artistieker.” Gelukkig bood een muur in Leeuwarden uitkomst voor de ambitieuze kunstenaar. “Bij die muur mocht je legaal spuiten. Ik heb daar hele dagen gestaan en mezelf ontwikkelt. In die tijd ben ik ook op doeken gaan werken. Dit met het idee ook echt iets na te laten.” De overstap naar het doek was ook het moment waarop Lageweg besloot zichzelf nog verder uit te dagen. Spuitbussen werden gecombineerd met acrylverf. Letters en pieces werden vervangen voor realistische voorstellingen waarin diverse stijlen worden gebruikt. “Zie het als het samenvoegen van uitersten”, verduidelijkt Lageweg. “Sommige delen van mijn werk zijn realistisch, terwijl andere delen juist weer abstract of met pixels zijn. Georganiseerd versus chaotisch.”

‘Pushing the boundaries’, noemt Lageweg zijn manier van werken ook wel. Scherpe stukken gecombineerd met absurde kunst. “Dat allemaal met als doel dat speciale euforische gevoel te krijgen. Ik probeer nog altijd mijzelf versteld te doen staan en dat lukt gelukkig ook regelmatig.” De jacht op dat speciale gevoel houdt de streetartist scherp, vertelt hij. “Je kan jezelf op een bepaald niveau maar één keer versteld doen staan. Daarna weet je dat je het kan, dus moet je de lat steeds hoger leggen. Ik blijf dus experimenteren om mezelf te ontwikkelen.” Wie in Groningen het werk van Lageweg wil bekijken kan naar de Rademarkt, alwaar hij een groot kunstwerk heeft gemaakt van een duif. “De Kostersgang naast het politiebureau om precies te zijn. Een investering in mezelf”, lacht hij. “Die muur vroeg erom. Het is legaal gemaakt trouwens, want alle betrokken partijen hebben toestemming gegeven en deels gefinancierd, en ik heb zelf ingelegd. Dat was toen overigens niet erg , want daaruit krijg je weer andere opdrachten.” ‘Een wandelend visitekaartje’, beschrijft hij zichzelf. “Als je op straat werkt komen mensen toch bij je staan. Even praten, vragen en soms ook bewonderen. Ze zien je en wat je doet. Regelmatig komt van het één het ander en rol je van de ene opdracht in de andere.” Dat heeft de muurkunstenaar ook nodig, want zijn werk is meer dan alleen een manier om geld te verdienen. “Eigenlijk is het ook geen werk”, vindt Lageweg. “Het is een lifestyle, een manier van leven. Ik vind het heerlijk om een vrij beroep te hebben.” Die vrijheid is de muurkunstenaar met de paplepel ingegoten, want ook vader Lageweg had een vrij beroep, “al noemen ze dat tegenwoordig ondernemen toch?”, vult hij retorisch aan. Wanneer Klaas niet aan een opdracht werkt is hij bezig met zijn eigen kunststukken. Zoals de nieuwste serie die de toepasselijke naam ‘Een schreeuw om aandacht’ draagt. “De serie bestaat uit werken met hanen en kippen”, legt Klaas uit, terwijl hij wijst naar een schreeuwende haan (ook op de foto). “De naam van deze serie is echt uit het leven gegrepen, want wie schreeuwt er tegenwoordig niet om aandacht? Neem nu social media. Voor mij als kunstenaar ook zeer belangrijk. Ik laat op Facebook en Instagram zien wat ik gemaakt heb en geniet ook van de likes en positieve reacties. En wees eerlijk, als je volgers kwijt raakt na iets gepost te hebben zit je daar toch even mee. Dat is menseigen. Veel van wat wij doen is een schreeuw om aandacht. Eigenlijk zijn wij allemaal kleine kleuters op zoek naar een schouderklopje. Op zoek naar een bevestiging van wat we eigenlijk zelf wel weten: dat we goed bezig zijn. Wat dat betreft kan je ook beter dieren hebben dan mensen, dieren hebben namelijk geen ego.” Vroeger kon Lageweg echt in zijn maag zitten met tegenslagen en met mensen die het niet in hem zagen zitten. “Gelukkig ben ik met de jaren wijzer geworden”, zegt hij. “Dan ga je anders tegen dingen aankijken en meer relativeren. Ik ben een gevoelsmens en heb het soms moeilijk gehad met mensen en situaties. Tegenwoordig denk ik simpeler: ‘Are you with me? Great! Are you against me? Fuck off!’” Het leven is te kwetsbaar om het zomaar voorbij te laten vliegen, vindt Klaas. “Misschien is het daarom dat ik kunst maak. Om, straks als ik ‘klaar’ ben, iets achter te laten.” ‘The paint keeps me going’, stelt Lageweg. “Dat zorgt ervoor dat ik ook daadwerkelijk iets nalaat. Liefde kan zomaar weer weg zijn. Maar wat blijft er in mijn leven onder aan de streep over? Juist. Paint dus.”

Nog altijd voelt Klaas Lageweg dezelfde drang als vroeger tijdens zijn ‘graffiti periode’. “Ergens iets willen achterlaten”, besluit hij. “En dat probeer ik elk jaar ergens anders op de wereld te doen.” In Stockholm kan men genieten van twee futen op een muur van 13 meter hoog en 30 meter breed, in Thessaloniki heeft Lageweg uilen en kieviten gemaakt en ook Barcelona heeft inmiddels kennis gemaakt met de muurkunst van Lageweg. Gelukkig kunt ook u heel gemakkelijk kennis maken met het werk van de Groninger muurkunstenaar. Het werk van Klaas Lageweg is te vinden op www.klaaslageweg.com, Facebook @Klaas Lageweg  en Instagram @Klaas Lageweg