GRONINGEN – Populair is Erwin van de Looi nooit geweest onder de aanhang van FC Groningen. Zelfs een bekerwinst en twee keer Europees voetbal hebben daar geen verandering in gebracht. Van de Looi stond synoniem voor de besluiteloosheid van zijn eerste baas Pieter Huistra en het afbraakvoetbal van opvolger Robert Maaskant. Een beeld waar hij zich nooit van los heeft kunnen maken. De goede resultaten ten spijt.
Helemaal onlogisch is dat ook niet. Met het aantrekken van topverdediger Eric Botteghin, supertalent Albert Rusnak en Zweeds jeugdinternational Simon Tibbling heeft de club zich altijd slagvaardig getoond op de transfermarkt. Dan zijn ex-international Hedwiges Maduro en de multifunctionele smaakmaker Tjaronn Chery nog niet eens genoemd. De trainer heeft altijd een selectie tot zijn beschikking gehad waarmee het behalen van Europees voetbal gewoon tot de mogelijkheden behoorde en ook wel verwacht mocht worden. En als dan ook een bekerloting gunstig uitvalt, en de tegenstander in de kwartfinale ‘vergeet’ de wedstrijd te beslissen in het eerste bedrijf, is zelfs een feestje in het Groninger Stadspark niet uitgesloten. Tot goed en aantrekkelijk voetbal is het echter nooit gekomen.
Bloed, zweet en tranen
Het gebeurt wel vaker. Dat een club in een vrije val op de ranglijst terecht komt nadat de trainer zegt te stoppen. De beslissing van Erwin van de Looi valt wel te begrijpen. Na drie jaar FC Groningen valt er voor de voormalige verdediger niks meer te winnen. Na de bekerwinst gaat hij de geschiedenisboeken in als de meest succesvolle trainer die de noordelijke FC ooit heeft gehad. Desalniettemin legt hij het in populariteit af tegen FC Groningen-icoon Jan van Dijk en de huidige trainer van PEC Zwolle; Ron Jans. Onder van Dijk werd gevochten voor iedere meter in een periode dat het Eredivisieschap voor FC Groningen allesbehalve vanzelfsprekend was. Tweewekelijks werden bloed, zweet en tranen gelaten in een wild Oosterparkstadion. Ten tijde van Ron Jans viel er in de Euroborg nog regelmatig te genieten van een fel en een gedreven thuisclub. Menig oud-verdediger ligt nog regelmatig wakker van het jagen van cultheld Nevland en de dadendrang van Luis Suarez. Na het Huistra-debacle en de Maaskant-frustraties is Erwin van de Looi er nooit in geslaagd het publiek terug de Euroborg in te lokken. Integendeel. Steeds vaker vormen groene stoeltjes het decor in de Groningse voetbalarena.
Als naast het voorspelbaar saaie veldspel ook de resultaten uitblijven wordt de positie van een vertrekkend trainer extra uitvergroot. De ‘tikkie terug, tikkie breed’ tactiek van Erwin en Dick sorteert geen effect meer. Nederlagen worden aaneengeregen en de vrije val lijkt ingezet. De nederlagen tegen eerst Ajax en vervolgens AZ zijn niet eens verrassend. Misschien zelfs wel ingecalculeerd. De manier waarop geeft te denken. Vooral tegen de Alkmaarders was het spel schrijnend. Iedere corner zorgde voor gevaar in het Groningse strafschopgebied. Organisatie en afspraken leken ver te zoeken. “Ze schopten de bal nog net niet in het eigen doel”, aldus een ooggetuige in het AFAS-stadion te Alkmaar. Tegen FC Twente zou een gebrand groen-witte brigade de nare nasmaak van de eerdere wedstrijden wegspoelen. Dat verzekerde aanvaller Michael de Leeuw de aanhangers in aanloop naar de uitwedstrijd tegen één van de grootste rivalen. De goede vorm van de Tukkers moest een halt worden toegeroepen. Niet alleen uit eigen belang, maar ook omdat de roodhemden uit Enschede angstvallig snel richting de Groningers klommen op de ranglijst. Des te opvallender dus dat de Groningers de ‘Open Dag’ in de verdediging met een week verlengden, en ook de Tukkers probleemloos drie punten lieten bijschrijven.
“We moeten knokken”
“Alleen door te knokken kunnen we hieruit komen”, kopte van de Looi na de wedstrijd in Enschede strijdvaardig. Vooralsnog wordt er alleen geknokt ín de Groninger Euroborg. De stoelendans om vacante trainerspositie van volgend seizoen neemt lachwekkende vormen aan. De ambitieuze assistent-trainer Dick Lukkien mocht voor de vorm als eerste aanschuiven bij algemeen directeur Hans Nijland en technisch manager Peter Jeltema. Daar kreeg hij een lolly alvorens de directie zijn pijlen richtte op andere kandidaten. Vervolgens werden de niet-zo-geheime gesprekken geopend met oud-FC’er Ernest Faber en Art Langeler, momenteel in dienst als hoofd jeugdopleidingen bij PSV. Faber heeft nog een contract tot medio 2017 bij NEC. De Nijmeegse club lijkt vooralsnog niet van plan zijn talentvolle trainer te ruilen voor een appel en een ei. Ook Faber zelf lijkt niet overtuigd van een overstap richting het noorden. Een gezellig onderonsje met Hans Nijland in Amsterdam ten spijt. Langeler staat op het lijstje van SC Heerenveen. De Friezen zien in de voormalige trainer van Zwolle de ideale kandidaat om good-old Foppe op te volgen in het Abe Lenstrastadion. Een beetje zaakwaarnemer is ongetwijfeld in staat de rivaliteit tussen beide clubs uit te spelen en het onderste uit de kan te schrapen. Dan toch maar weer terug naar de goedkoopste optie, Dick Lukkien. Deze is inmiddels flink geïrriteerd door de gang van zaken en mist het vertrouwen van de clubleiding. Lukkien kon na de ontmoedigende gesprekken in Groningen naar FC Emmen om daar Marcel Keizer op te volgen als hoofdtrainer. Met de Drenten was hij al tot een akkoord gekomen, totdat FC Groningen een streep zette door de ambities van de loyale assistent-trainer. HHC Hardenberg wenst Marcel Groninger niet tussentijds te laten vertrekken om de plek van Lukkien op te vullen. Daarmee is Lukkien het kind van de rekening bij het gevecht tussen FC Groningen en de amateurclub uit Hardenberg. Geen vertrouwen én geen tussentijds vertrek naar een geambieerde positie.
Wie staat er op?
Ondertussen groeit de onrust in de spelersgroep. Jarchinio Antonia is disciplinair geschorst. De rappe buitenspeler verliet na tachtig minuten spelen in Alkmaar de Groningse bank nadat Erwin van de Looi zijn derde wissel inbracht. Woedend over zijn gebrek aan speeltijd zocht hij de kleedkamers op voor een spelletje Oud-Hollands bidongooien. Dat ging de technische staf te ver. Na een emotionele woordenwisseling mag de 25-jarige vleugelaanvaller zich voorlopig melden bij de beloften. Op zijn gebrek aan speeltijd is niets aan te merken. De Amsterdammer heeft dit seizoen nog geen moment laten zien thuis te horen binnen de lijnen. Dat geldt echter ook voor de talentvolle Rusnak. De Slowaak is gedegradeerd van matchwinner in de bekerfinale naar fulltime bankzitter en loopt met zijn ziel onder de arm. Revelatie Tibbling brengt tegenwoordig als een volleerd postbode de bal van A naar B en staat stil in zijn ontwikkeling. Aankoop Jesper Drost weet na zijn overstap uit Zwolle nimmer te overtuigen en ook Danny Hoesen lijkt nog altijd zijn draai niet te hebben gevonden. Laatstgenoemde wordt echter ook nooit in stelling gebracht. Het gebrei van FC Groningen beperkt zich voornamelijk tot het ongevaarlijk rondtikken van de bal op ruime afstand van het doel van de tegenstander. Alle hoop is gevestigd op de routine van Rasmus Lindgren, Michael de Leeuw en Hedwiges Maduro. De Zweed is naar alle waarschijnlijkheid bezig aan zijn laatste maanden in Groningse dienst en heeft steeds meer moeite met het bijbenen van het tempo. De Leeuw worstelt sinds de winterstop met zijn vorm. Hij is nog altijd de gevaarlijkste Groninger in het veld, maar voegt zelden iets toe aan het veldspel. De lieve Maduro is een bruikbare kracht op het middenveld. Van een ex-international mag meer verwacht worden. Zelden neemt de voormalige Ajacied het voortouw en hij ontbeert de leiderschapskwaliteiten die het zwalkende team nodig is. De enige speler die zich druk lijkt te maken over de huidige gang van zaken is het kleine Amsterdammertje waarvan oud-aanvoerder Kieftenbeld tijdens de bekerhuldiging riep: “Als hij net zo goed kon voetballen als dat hij praat, dan hadden we nu Champions League gespeeld.” Touché.
Slechte reeks
Volgende week speelt FC Groningen thuis tegen PSV. De Eindhovenaren zijn inmiddels al negen wedstrijden op rij ongeslagen en hebben zich vastgebeten in een mogelijk kampioenschap. In de huidige vorm mag er met recht gevreesd worden voor een flinke afstraffing in eigen huis. De ploeg van Phillip Cocu weet zich over het algemeen wel raad met grote ruimtes en hebben in spits Luuk de Jong één van de beste afmakers van de Eredivisie in huis. Daarna begint voor FC Groningen een cruciale periode waarin het achtereenvolgens Excelsior, Vitesse, ADO Den Haag en De Graafschap treft. Twee clubs die alles zullen geven om degradatie te ontlopen, een directe concurrent in de middenmoot en een ploeg op jacht naar Europees voetbal. Kortom, geenszins een garantie op punten en het doorbreken van de vrije val waarin de Groningers terecht zijn gekomen. Het is onrustig in de Euroborg. De club knokt met zichzelf, heeft moeite de rijen gesloten te houden en mag inmiddels met schrik naar beneden kijken. Het voetbal is niet om aan te gluren en de tribunes worden leger en leger. Het is crisis in de Euroborg, al predikt het bestuur rust en kalmte. Kan iemand de spiegels in de Groene Kathedraal terughangen?
/Richard Lamberst