GRONINGEN – In de nacht van zaterdag op zondag overleed Piet Fransen op de leeftijd van 79 jaar. De oud-speler van GVAV en FC Groningen (en een korte periode Feijenoord) was al voetballer al een markant mens, na zijn carriere wist Piet Fransen de sympathie van het publiek te behouden. De zesvoudig international vervulde bij zijn kluppie FC Groningen diverse functies, totdat zijn gezondheid hem in de steek liet.
Zijn naam zal voortleven, want al bij leven werd naar hem een straat vernoemd in de nieuwe wijk de Velden op de plaats van het oude Oosterparkstadion. In de nieuwe Euroborg is bovendien een tribune naar hem vernoemd.
Piet van Dijken blikte namens Groot Groningen in mei van dit jaar nog eens terug op zijn carriere:

De eerste officiële voetbalwedstrijd van Piet(je) Fransen was in 1948. Piet was toen 12 jaar. Hij was als jeugdspeler al een begenadigd talent en groeide op bij Velocitas in het Groninger stadspark. Met B3 speelde hij tegen Gruno. Het werd 19-0 en Piet maakte er 11. Zijn oom had hem voor elk doelpunt 75 cent beloofd en daarom gaf Piet amper een bal af. Zijn vader Geert voetbalde ook bij Velo, dus was het logisch dat zoonlief in het groenwit zijn kunsten vertoonde. Piet heeft wel eens gezegd dat zijn vader een nog betere voetballer was dan hij.
Vader Geert was kolenboer en werd vanwege zijn  loensende oog in de volksmond ‘Schele Geert’ genoemd. Vader Fransen was zo sterk als een beer van al die zakken kolen sjouwen. Piet heeft nog een zuster en het gezin woonde toentertijd in het Oosterpark aan de Hortensialaan 82, hoekje Oliemuldersweg. Tussen de middag werd er zoals bijna overal in die dagen warm gegeten en toen Piet een gevierd voetballer was geworden slopen er regelmatig fans langs het raam die probeerden een glimp van hun held op te vangen. Voor een ieder die waagde naar binnen te kijken werd de hand opgestoken. Piet Fransen bleef zijn hele carrière een jongen van het volk en hij was wars van kapsones. Velocitas had nog een groot talent, Bé Kuiper. In 1956 stapte het duo over naar GVAV Rapiditas. Vier jaar daarvoor, in 1952, had Piet Fransen op 16-jarige leeftijd zijn debuut in het eerste van Velocitas gemaakt. In 1954 kwam het betaalde voetbal van de grond en Piet speelde dus zijn eerste twee seizoenen als betaald voetballer voor Velo. Als twintigjarige werd hij GVAV’-er. Nou stelde de betaling in die tijd maar bitter weinig voor. Tien gulden voor een overwinning, vijf gulden bij een gelijkspel en werd er verloren dan ook geen geld. Voor elke training ontvingen Kuiper en Fransen een rijksdaalder. In het eerste seizoen dat Piet voor GVAV speelde volgde direct degradatie. Een beslissingswedstrijd op neutraal terrein in Sittard op het veld van Sittardia tegen Elinkwijk uit Utrecht moest beslissen welke van de twee clubs het volgend seizoen in de eerste divisie diende te spelen. GVAV trad aan met de eerst gekochte buitenlanders in de historie, de Duitsers Sepp Seemann en Helmut Fottner, respectievelijk midvoor en linksbuiten. Naar verluidt zou het duo zijn omgekocht. Het leek er inderdaad op dat Seemann en Fottner niet meespeelden en weigerden om zich in te zetten voor doelrijke acties. De rest van het elftal zwoegde als nooit tevoren, maar de mannen uit Utrecht gingen er met de winst vandoor. Piet Fransen was net als zijn ploeggenoten laaiend op de Duitsers. Hij wilde naar de verloren partij verhaal halen bij de twee, maar die waren op raadselachtige wijze verdwenen. Niemand wist waarheen. Wel dat ze niet eens hadden gedoucht. Later zou blijken dat Seemann en Fottner een aantal dagen eerder al waren gesignaleerd in een hotel in Sittard. De hotelier bevestigde nog jaren later tegenover Piet dat het duo ‘m inderdaad was gesmeerd met de poen. Piet Fransen heeft maar zes interlands gespeeld. Dat was in het seizoen 1964/1965 en het seizoen daarna dat hij voor Feyenoord voetbalde. Veel te weinig voor een speler van zijn kaliber. Oud-topscheidsrechter Leo Horn heeft wel eens tegen oud-bondscoach Elek Schwartz gezegd dat hij Piet minimaal twintig interlands heeft afgepakt. Bij Feyenoord speelde Piet Fransen met ondermeer de legendarische linksbuiten Coen Moulijn, met Frans Bouwmeester, Eddy Pieters Graafland, Ove Kindvall en Hans Kraay senior. Zonder zaakwaarnemer sleepte hij er veel te snel een contract uit van een kleine 60.000 gulden per jaar. Wie herinnert zich niet de historische Europacup wedstrijd tegen Real Madrid waarin Coen Moulijn onderuit geschoffeld werd? Tjonge wat was die Fransen kwaad! Godzijdank werd hij door een teamgenoot tegengehouden. In Madrid voetbalde Groningse Piet nog tegen de Hongaar Ferenc Puskas. Tijdens de wedstrijd wisselde Fransen met Hans Kraay van plek om Puskas te dekken. Die schopte er desondanks drie in en Piet Fransen kreeg op zijn flikker van trainer Willy Kment. Real Madrid won met 5-1 en was een ronde verder. Na twee jaar was het over. Echtgenote Lena kon niet aarden in Rotterdam en had heimwee naar Groningen. Piet ging terug naar GVAV en werd herenigd met zijn grote vriend Tonny van Leeuwen. Als een echte vriend hielp Tonny Piet mee wanneer deze het erg druk had met zijn SRV wagen. Bij de bezorging was Tonny zijn hulp. De twee hadden alles voor elkaar over. Toen Tonny van Leeuwen op 15 juni 1971 verongelukte was Piet helemaal kapot. Na de begrafenis van zijn makker is hij een dag zoek geweest. Piet werd teruggevonden in Peize bij het graf van Tonny. Piet Fransen was niet alleen maar een hele goede voetballer, hij was daarnaast ook een levensgenieter en een clown, een emotionele grapjas met een klein hartje. En, niet te vergeten, een keiharde werker. Piet was melkboer en Piet was voetballer. Een dag na de dood van Tonny van Leeuwen, op 16 juni 1971, werd GVAV Rapiditas omgedoopt tot FC Groningen. Piet was inmiddels 35 jaar en voetbalde met talentvolle spelers als Hugo Hovenkamp en Jaap Bos. Trainer was Ron Groenewoud. Diens opvolger Jan de Jong zette Fransen in zijn nadagen op de bank omdat, volgens De Jong, hij te weinig conditie zou hebben. Piet was razend op zijn trainer. Hij was toen 36! De benefietwedstrijd voor Piet Fransen ging mede door vanwege een sponsorbedrag van 10.000 gulden van juwelier Klaas Oosterhof. Zonderde inbreng van Oosterhof was de match tegen het Belgische Brugge niet gespeeld. De Belgen wonnen met 3-2. Frans Derks was scheidsrechter. Piet Fransen kreeg in zijn laatste wedstrijd voor FC Groningen een staande ovatie. ’s Avonds was er groot feest. Aan het einde van de avond kon een geëmotioneerde Piet zijn tranen niet langer bedwingen. Zijn imposante carrière werd afgesloten zoals bezongen in het schitterende nummer van Smokey Robinson and the Miracles, ‘Tears of a clown’.