Okko ten Hoff (56) overleden

MUSSELKANAAL – Zoals Jan bij Zwaan hoorde en Aty bij Appie, zo hoorde Okko ten Hoff bij broer Gerrie en de voetbalvereniging Musselkanaal. Hoorde, want Okko ten Hoff overleed vorige week maandag. Hij was pas 56 jaar. Gerrie én Okko, de namen zullen voortaan minder in één adem genoemd worden. Zoveel is zeker.

De familie Ten Hoff vervulde en vervult een voorname rol bij de voetbalclub. Met name Bert was en is bijzonder actief. Als weinig getalenteerd – weet ie zelf ook wel- maar bloedfanatiek voetballer en als wedstrijdsecretaris. Als verslaggever en boegbeeld. Als schrijver van het jubileumboek. Zijn broers Gerrie en Okko deden vanuit dat oogpunt bezien veel minder voor de club, en tóch werden het boegbeelden. Niet altijd positief overigens. Niet zelden werden de broers op het matje geroepen als ze zonder toestemming van wie dan ook het veld weer eens hadden betreden. Pa Batse – hij overleed niet heel lang geleden- besmette zijn jongens met het voetbalvirus. Hij nam ze toen hij zelf nog keepte en later leider van het tweede elftal was, mee naar het voetbalveld. Vonden de jongens leuk en moeder Ten Hoff zeker. Had ze tenminste even rust. Pa Batse, Gerrie,  Okko én Bert: dat bleef voetbal. Overal waar Musselkanaal speelde, kwamen ze. Bert vaak in een representatieve rol. Okko en Gerrie duidelijk niet. Die hielden geen enkele rekening met welke representatieve rol dan ook. Die deden op hun eigen manier verslag. Wat goed was, was goed, en (vooral) wat slecht was, was slecht en werd in hun ogen al snel superslecht. Het kwam voor dat de broers spelers van hun club adviseerden te stoppen met voetbal.

‘Het heeft geen nut. Zonde van het gras. Stop er toch mee. Man, man, man’

Beide broers waren de meesters van het wegwerpgebaar. Dat gebaar dat meer zegt dan duizend woorden. Trainers? Ze hadden het vaak lastig met de broers. Vooral types als Wim Fokkema en Henk Schoonbeek, die achter elke zin het woord ‘joh’, plakte en overdreven vaak op het trainingsveld zijn inderdaad heel aardige schaar demonstreerde. Fokkema werd een chronisch gebrek aan discipline verweten. Dat viel de broers op toen ze ooit een kijkje namen op het ‘trainingskamp’ in Gasselte. Daar werd meer gedronken dan getraind en dus had Fokkema het meteen verbruid. Dat beeld werd versterkt toen een wisselspeler een uiterst merkwaardige conversatie met z’n oefenmeester – tijdens een wedstrijd-  uit de doeken deed.

‘Hé, moet je daar eens zien’, zei de trainer tegen de speler.
‘Waar trainer?’
‘Daar bij die hoekvlag’
‘Ik zie niks, wat is daar dan’
‘Wat een lekker wijf loopt daar. Jeetje mina’

Op dat moment stond Musselkanaal met 2-0 achter.

Henk Schoonbeek kreeg volgens overlevering ooit eens een klap(je) van Okko. Uit bij Valthermond. Iets met een verkeerde wissel. Die wedstrijd was toch al tumultueus en werd tijdelijk gestaakt. De broers betraden – met meer, dat moet gezegd- het veld en maakten klopjacht op de scheidsrechter. Met dank aan broer Bert – en anderen- werd voorkomen dat de scheidsrechter aangeraakt werd en later werd vrolijk verder gespeeld.

Om Okko en Gerrie kon je niet heen. Alleen al het uiterlijk zorgde ervoor dat je wist dat ze er waren. Gerrie, die boom van een kerel met lang haar. Zijkanten opgeschoren en verknipt spijkerjasje. De meest rumoerige ook van de twee. Altijd een tas bij zich. Geen rijbewijs, wél een prima fiets. Okko, veelal in het zwart. CCCP op het T-shirt. Dat sikje en die bril. Die kistjes om de voeten. Dat waren de broers. Nog steeds wordt de beheerder van de sporthal in Nieuw Buinen badend in het zweet wakker als hij terugdenkt aan het kerst zaalvoetbaltoernooi, zoals dat jaren en jaren gehouden werd. Okko en Gerrie stonden – vanaf de ingang gezien- rechts, achterin de hoek. En hoe later het werd, hoe scherper de teksten. Okko maakte het eens erg bont, door te acteren alsof hij met een mitrailleur in z’n rechterhand SC Stadskanaal voetballer Henk Meijer neerschoot. Gerrie en Okko rookten ook gewoon in de sporthal. Niemand die er iets van zei. Dat zaalvoetbaltoernooi werd op den duur een heus slagveld. Spelers voelden zich onveilig, scheidsrechters werden neergeslagen en Nieuw Buinen – in de ogen van alle aanwezige supporters- stelselmatig voorgetrokken. Okko droeg dan steevast een zwart leren jack. Zwart was wel zijn kleur. En onder de molestaties, dronken mensen, discussies en een beetje voetbal door, draaide Hendrik Koers muziek in de veel te kleine kantine. Alsof er niets aan de hand was.

Okko en Gerrie baarden opzien door in een verhaal in een regionaal dagblad de voetbalclub en het bestuur met de grond gelijk te maken. Hun voetbalclub.
‘Waren we net gedegradeerd, zagen we de schalen met kaas, worst en bitterballen de bestuurskamer in gaan. Terwijl wij als supporters met tranen in de ogen naar het lege veld staarden.’
Musselkanaal werd vierdeklasser. Een schande, zo oordeelden Okko en Gerrie. Falend beleid. Verkeerde trainers. Okko en Gerrie moesten dat jaar naar Eext en Wedde. Ze wisten niet eens waar die velden lagen.

Musselkanaal werd kampioen. Uitgerekend in Wedde. Gerrie juichte amper. Hij vierde geen feest. Het was niet meer dan logisch dat ze kampioen werden. Vond hij. Dat gedoe op die platte kar, dat was grote onzin. Okko en Gerrie stonden veelal schuin achter een doel. Leunend op de hekken. Hand onder de kin. Aan de lichaamstaal zag je hoe de vlag er bij hing. Begon Gerrie zich te strekken en zich om te draaien, dan was het spel weer eens het aanzien niet waard. Maar: ze bleven komen. Weer of geen weer. En hoe slecht ook.

Gerrie de luidruchtige. Okko de stille. Gevreesd. Niet erg geliefd. Maar bekend in tenminste heel Oost Groningen en Drenthe. Nu Okko er niet meer is, ligt het voor de hand niets dan goeds over hem te schrijven. Zo gaat dat immers, als iemand er niet meer is. Op begrafenissen wordt doorgaans het meest gelogen. Misschien dat er tijdens de uitvaart uitvoerig verteld is over Okko’s leven. Over de dingen die hem bezig hielden. Want voor een relatieve buitenstaander was hij wat mysterieus. Hij werkte bij Wedeka. Hij hield- naar verluidt- wel van een borrel. Maar verder? Ja, fan van Musselkanaal. En SETA. Voetballiefhebber en broer van. En pa Batse. Zoveel meer was er over hem niet bekend.

Hij was pas 56 jaar. Dat is veel te jong. Okko was niet bij iedereen even populair. Er waren zelfs mensen wat angstig voor hem. Nooit meer Gerrie én Okko, samen. Daar in dat hoekje. Wegwerpgebaren makend. Dat is – hoe dan ook- best even slikken.
Vincent Muskee