GRONINGEN –Als 7-jarig mannetje kwam Feriz Akarsu vanuit Turkije naar Nederland. In Franeker belandde hij, samen met zijn vader en moeder. Gevlucht. Op de hielen gezeten door het Turkse leger. Want vader was behalve natuur- en scheikundige ook vakbondsleider. “Daar houden ze niet zo van in Turkije.” Vluchtelingenwerk nam de familie bij de hand. Zorgde ervoor dat de kleine Feriz zich kon ontwikkelen. En dat deed hij: samen met Sjoerd van der Velde, die hij heeft leren kennen als collega bij Menzis, zette Feriz (32) een zorgorganisatie op waar inmiddels zo’n 50 man hun brood verdienen én is hij grondlegger van Meubelgoed, een meubelmakerij waar vluchtelingen, statushouders en mensen met afstand tot de arbeidsmarkt onder leiding van professionele meubelmakers de meest prachtige meubelen maken. “Ik weet nog goed toen ik hier kwam: ik was op zoek naar steentjes. Ik kon ze nergens vinden.”

‘Ik wilde ook mensen helpen. Net zoals mijn familie geholpen is’

Het is zijn allereerste herinnering aan Nederland: ontbrekende steentjes op straat. Want dat was een dagelijks ritueel in Turkije: steentjes gooien met neefjes en nichtjes. “Ook al mijn neefjes en nichtjes waren er niet. Dat was vreemd.” 1991 was het, toen het gezin Feriz vanuit Turkije in Franeker belandde. “Onmiddellijk werden we wegwijs gemaakt door Vluchtelingenwerk. Ze namen ons letterlijk bij de hand. Geweldig vond ik dat.” Na de basisschool vervolgde hij het voortgezet onderwijs in Harlingen en studeerde Feriz sociaal juridische dienstverlening in Groningen, daarna rechten aan de RUG in Groningen. “Mijn rechtenstudie heb ik niet afgemaakt. Ik was 23 en werkte inmiddels in de hulpverlening. Dáár lag mijn hart, mijn toekomst, dat wist ik meteen. Ik wilde ook mensen helpen. Net zoals mijn familie geholpen is. Toen ik bij Menzis kwam werken, werkte Sjoerd er al. Daar kwamen we zóveel rotzooi tegen, organisaties die er helemaal niets van bakten. We dachten alle twee: dit moet beter kunnen.

Toen hebben we in 2008 Zorggroep Stad & Ommeland opgezet.” Toegankelijke, laagdrempelige en sociale zorg. Iedereen die belt of binnenloopt (dat kan namelijk ook gewoon) wordt onmiddellijk geholpen of doorverwezen naar de juiste zorgverlener, dát is de visie van Feriz op zorg. Geen‘van het kastje naar de muur’-cultuur maar korte lijntjes. Zorg bij Stad en Ommeland gaat zelfs nog een stapje verder: in een speciale spreekkamer boven in het kantoorgebouw in Paddepoel wordt elke donderdag Nederlandse lesgegeven in samenwerking met Vrouwencentrum Jasmijn en de Alfacollege en in een naast gelegen ruimte kunnen mensen (onder begeleiding) achter de computer hun administratie doen. “We werken zoveel mogelijk toe naar zelfredzaamheid. We helpen bij het invullen van documenten, het versturen van mailtjes of aanvraag van subsidies of een uitkering. Ze kunnen hier internetten en hun administratie uitprinten.” Ook leuk: iedere woensdag komt een cliënt lekker kokkerellen. Personeel, cliënten én mensen uit de buurt kunnen aanschuiven voor een heerlijke warme hap.

Steeds vaker ontdekte Feriz dat statushouders behoefte hebben aan zorg die aangeboden wordt vanuit de eigen cultuur. De cultuur- en taalbarrière hield mensen tegen om met hun problemen aan de bel te trekken, merkte hij. Feriz ondernam actie en zette het Cultureel Maatschappelijk Zorgbureau op, CMZorg en nog een zorgafdeling binnen Noorderlicht GGZ die getraumatiseerde asielzoekers behandelt. “Dat klinkt leuk natuurlijk, zorg vanuit je eigen taal, maar allochtone cliënten moeten wél integreren. Mee participeren, zoals de overheid het noemt. En dat vertellen we ze ook: we kunnen je helpen vanuit je eigen cultuur, maar snelle integratie is een must. Je bent hier en je zult hier waarschijnlijk de rest van je leven blijven, dus pak deze kans met beide handen aan’. Dus hierin ook: we nemen ze bij de hand en begeleiden ze met de bedoeling dat ze het daarna zelf oppakken. Maar integreren gaat het snelst als je iets te doen hebt. Wanneer je tussen de mensen bent. Met elkaar in gesprek raakt. Vanuit die gedachte is Meubelgoed ontstaan”, schakelt Feriz naadloos over. “Zal ik je een rondleiding geven? Kun je zien wat we hier allemaal doen.”

Het allereerste dat in het oog springt is een oude spoorrails links voor het pand aan de Emdenweg in Groningen. Tussen het enorme ijzeren gevaarte dat op de spoorrails bevestigd is, ligt een boomstam met een doorsnede van zeker een meter. “Een zaagmachine uit 1932, gekregen van een particulier. Een museum had er ook belangstelling voor maar hij gunde het ons omdat hij wist dat we de machine ook echt wilden gebruiken. Dit soort dikke boomstammen zagen we moeiteloos in de lengte door. Alles maken we hier zelf, in onze eigen hout- en een metaalbewerkingsafdeling.Van scharnieren tot ijzeren onderstellen, van tafelbladen tot keukens. We werken veel met eikenhout en steigerhout, dat we zelf dompelen in speciale dompelbaden om de gewenste grijze kleur te krijgen. Of dat een chemisch proces is? Nee hoor, dat doen we met koffiedik. Kijk, hier staan containers vol. Overal krijgen we het vandaan. ”

In de showroom van Meubelgoed voorin de zaak staan geen amateuristische meubeltjes, zoveel wordt onmiddellijk duidelijk. Robuuste tafels, houten kasten gecombineerd met staal,(hemel)bedden, originele bijzettafeltjes, televisiemeubelen. Maar ook bijzondere accessoires zijn er volop. De dikke eikenhouten hapjesplanken bijvoorbeeld, die aan een touw door het handvat onder elkaar aan een soort kapstok hangen. Een sieraad voor op je tafel. Daar staan de toastjes zalm, blauwe kaas en Italiaanse worstjes wel heel gezellig op. Ze zijn er in mini, maar ook van 60 centimeter in omtrek. Stuk voor stuk eigen ontwerp, dus uniek. “We ontwerpen zelf, we maken zelf. Op dit moment werken hier 15 betaalde krachten. Professionele meubelmakers begeleiden mensen met afstand tot de arbeidsmarkt. Statushouders en vluchtelingen, maar ook ex-gedetineerden, die op deze manier toch weer deel kunnen nemen aan de maatschappij. Je ziet mensen weer opbloeien, prachtig om te zien. Een mooi voorbeeld is een Algerijnse jongen die hier werkt. Behoorlijk autistisch is –ie. Hij moest gaatjes boren in metalen plaatjes. ‘Moet ik dit maken om mij bezig te houden of heeft het echt nut?, vroeg hij zijn begeleider. ‘Kom maar mee, dan zal ik je laten zien waar die plaatjes voor zijn’ antwoordde hij en liet hem de kasten zien waarvoor de plaatjes nodig waren. De jongen glunderde: hij deed iets nuttigs! Geweldig toch? Kijk, we draaien het proces hier om. Tuurlijk ontvangen we subsidie van de overheid, maar proberen zoveel mogelijk ons zelf in stand te houden. En we hebben het druk. Hier gaan gemiddeld 80 meubelen per week de deur uit. We leveren door heel Nederland. Mede dankzij Forn (gevestigd in ons pand) , het bedrijf dat voor ons de marketing doet.” ‘Há Feriz, roept een jongeman in (nog) een beetje gebrekkig Nederlands wanneer hij Feriz door de fabriek ziet lopen. “Hey Mohammed! Leuk dat je er bent! Ik kom zo bij je. Praten we even bij.”