GRONINGEN – Een icoon. Een man van uitersten. Doctor in de scheikunde én rockbeest. Een topchemicus die op goddeloze tijdstippen met Herman Brood & His Wild Romance Groningse kroegen bespeelde: Albert (Appie voor incrowd) Alberts. Een paar keer per jaar staat Albert (71) op de bühne met zijn band AA & the Doctors. Alleen op grote festivals. De band is te groot en te duur voor de kleine cafeetjes, niet beroemd genoeg voor het A-circuit. Tegenwoordig vermaakt hij zich in z’n eigen lab in Rotterdam waar hij werkt aan de ontwikkeling van biologisch afbreekbare plantenpotten. Voor de rest is het leven vooral genieten voor Albert Alberts. Vrijheid, zonder allerlei verantwoordelijkheden. “Ik ga d’r een potje van maken hoor, van de jaren die ik nog heb.”
Albert Alberts leeft in twee werelden. Begeeft zich tussen professoren en kroegtijgers. Kiezen is nooit gelukt. Albert is always on the road. O ja, het muzikantenleven heeft hem verschillende relaties gekost. Is een paar keer aan lager wal geraakt zelfs. Drank, vrouwen, schulden. Dat krijg je ervan als je gaat zwieren en zwaaien en de muziek niet groot maakt, verklaart Albert schaamteloos zijn periode bungelend aan de rafelrand van de maatschappij. “Ga je zwieren, raak je aan lager wal. Zo werkt dat’, weet Albert die furore maakte in de muziek als saxofonist. “Zou je niet een keer mee willen spelen in De Koffer (een café in Groningen, red.), vroeg Herman Brood me. Ergens midden jaren zeventig was het geloof ik. Ik werkte als chemicus in Frankrijk. Herman had net z’n debuutalbum ‘Street’ gemaakt. Hij was op zoek naar een saxofonist in de band. Leuk, dacht ik. En het wás leuk. Die gaan het maken, zei ik tegen m’n familie. ‘Dat tuig?’, reageerden ze verontwaardigd. Vijf dagen lang heb ik mee gedraaid met Brood en z’n Wild Romance. Drie optredens per dag. Drie keer van hot naar her. Na vijf dagen zei ik: ‘Herman, ik moet een slaapje doen. Ik ben doodmoe.’ Daar hebben we geen tijd voor, riep Herman. Om te vervolgen met: ‘Ik ben een opgevoerde brommer. Laat mezelf ontploffen op m’n veertigste’. Ik trok het niet. Hield het niet vol. Toen ben ik mijn eigen band begonnen: AA & the Doctors. Zo is het een beetje begonnen.”
‘De geest moet waaien, zei Johnny van Doorn altijd. En zo is het’
Twee keer werd Albert gered van de afgrond. Zijn muzikantenbestaan ging samen met een hoop drank. Veel te veel heeft hij gezopen, bekent hij. “Van de drugs bleef ik af. Maar drank, daar kon ik geen nee tegen zeggen. Overal waar ik kwam kreeg ik wel wat in m’n handen gedrukt. Ik lustte ze wel. Uiteindelijk ging het mis. Tot de oude professor Wijnberg me toegang gaf tot zijn lab. Dat werd mijn doorstart als wetenschapper. Daarna ging het nog een keer mis. Opnieuw werd ik gered door een professor. Professor Rohtenberg van de UvA. Hij liet mijn z’n gang gaan in zijn lab. Dat werd een succes. Een klapper.” Albert bedacht biologisch afbreekbaar plastic. Samen met Rohtenberg legde hij verschillende patenten vast. Inmiddels is Albert niet meer aan de universiteit van Amsterdam verbonden. Werkt nog wel samen met Rohtenberg, de professor is betrokken bij het lab van Albert. “We leveren potten aan het Westland. Voorlopig voor niets, ze worden getest voor het kweken van bloemen. Lucratief hoor, als je bedenkt dat er jaarlijks 2 miljard (plastic)potten voor sierbloemen omgaan in Nederland.” Van dinsdag tot en met donderdag is de chemicus in zijn laboratorium te vinden, de rest van de dagen geniet hij van z’n pensioen. “Het liefst had ik beroemd muzikant willen zijn. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd. De Golden Earring is het gelukt. Anouk ook. Voor de rest is het krabbelen in de marge. De meeste muzikanten van mijn leeftijd leven van een uitkering.”
Het ruige rock ’n roll-leven van Albert is opgetekend door schrijver en journalist Herman Sandman. In 2013 verscheen het boek: Appie Alberts, doctor in de rock-‘n-roll. Een eerbetoon, maar zeker een boek dat hem niet spaart. Het deert Albert niet. Hij is er prima tevreden over. “Ik heb zoveel beleefd, heb zoveel verhalen over mensen, die wilde ik wel eens in een boek vertellen. Herman kan goed schrijven, had de connecties. Ja, ik ben openhartig geweest. En dat –ie me niet gespaard heeft interesseert me niet. Ik ben ook niet altijd zo’n lekkertje geweest, haha. Sterker nog: als ik niet zo openhartig was geweest in dat boek, had ik 2 jaar geleden nooit de cd Floozyman kunnen maken. Die cd gaat nóg verder. Is schunniger. Rock & roll moét schunnig zijn. Niet van die Engelse rock & roll. Zó depressief. Zit totaal humor in. Vreselijk vind ik het. Veel lol, hilarisch, ja, en vuig, dát is rock & roll!”
Bekroond wetenschapper, (net niet helemaal) beroemd muzikant, op de klippen gelopen relaties; of Albert ergens spijt van heeft willen we weten. “Spijt? Nee. Non, je ne regrette rien, van Edith Piaf weet je wel? Ik heb nergens spijt van. Ik ben goed fit voor iemand van 71. Weet niet of dat ondanks of dankzij de rock & roll is. Mensen om me heen zeggen dankzij. En ondeugend ben ik ook op m’n 71e. Het lijkt wel of dat steeds erger wordt, haha. Heb een heerlijk leven met veel vrienden en vriendinnen. Ik ga d’r een potje van maken hoor, van de jaren die ik nog heb. De geest moet waaien, zei Johnny van Doorn (Johnny the Selfkicker) altijd. En zo is het.”
Tot slot wil de oude rocker nog één ding kwijt. Heeft een dringend advies voor jonge kerels van een jaar of vijftig. “Jonge mannen zijn banger voor de dokters dan voor de dood. Dat is dom. Ik zie het om me heen. Zijn bang dat ze te horen krijgen dat ze ziek zijn. Struisvogelpolitiek. Dokters hebben mijn leven gered. Prostaatakkefietje. Geen kanker hoor. Maar als ik niet aan de bel had getrokken had ik hier niet met jou gezeten. Als je iets mankeert, ga je naar de dokter. Punt.” (FOTO: Deborah Burgersdijk CEO/Fotografe Graphix Photos) www.graphixphotos.nl
)