ULRUM – Burdy, de noordelijke Frans Bauer uit Ulrum staat voor een mijlpaal in zijn carrière. Nog een jaartje, dan zit de artiest 25 jaar in het vak. Een lange tijd vol feesten en partijen. Maar Burdy is meer. Hij schreef buitengewoon gevoelige en persoonlijke nummers, was en is te eigenwijs om een echte ster te worden en is al lang geen melkboer meer. Burdy is geen act. Burdy is Bert Schaap. Bert Schaap is Burdy. Bijzonder, want in de artiestenwereld is vrijwel niemand nog zichzelf. Bert hoeft nooit een rol te spelen. Het woord acteren, komt in zijn woordenboek niet voor. Ambities heeft hij overigens nog steeds. Die moeten echter wel bij hem en zijn leven passen. Burdy jaagt niet ten koste van alles op die ene landelijke hit. Burdy dus. Fenomeen. De Frans Bauer van Ulrum.

Een gesprek met Burdy kan niet kort. Je gooit er een kwartje in en krijgt voor een euro aan verhalen. Zonder pauze schudt de zanger anekdotes uit de mouw. Met Burdy is het vooral lachen, al blijkt ook snel zijn gevoelige kant. Ingrijpende gebeurtenissen zijn niet zelden aanleiding voor het schrijven van gevoelige nummers. Liedjes die door merg en been gaan en spijtig genoeg te onbekend zijn bij het grote publiek. Nooit vergeet Burdy wie zijn vrienden zijn. Waar hij vandaan komt en op wie hij kan vertrouwen. Hij koestert wat hij heeft. Geniet als mensen hem voor een tweede keer vragen. Net zoals hij kan genieten van een optreden voor tienduizend mensen. Behalve zijn onmiskenbare zangkwaliteiten, maakt vooral zijn persoonlijkheid hem populair. What you see is what you get.

Muziek sprak Bert al vroeg aan. Dat hij een geheime zender begon, daar keek dan ook niemand echt van op. De Motormuis werd prima beluisterd. Gaandeweg werd hij gevraagd om op feestjes en partijtjes plaatjes te komen draaien. Draaide hij Bill Haley en The Stones. Hij zong wel eens een liedje mee, creëerde een soort van eigen discoshow en werd meer en meer gevraagd. Gerrit Arkema zette hem uiteindelijk op het juiste spoor. ‘Je moet een cd gaan maken’, zei Arkema. Die cd, met onder meer ‘De Vissers van Zoltkamp’ kwam er. En daarna stopte het balletje niet meer met rollen. Burdy schudde de één na de andere meezinger uit de hoge hoed. Maar ook gevoelige liedjes. Songs die wel eens onderbelicht blijven. ‘Wat ik doe is mensen amuseren, iets wat ik ook bijzonder graag doe. Het is geweldig als je andere mensen blij kunt maken, elke keer weer. Ik ben een mensenmens. En of ik nou in de taxi rijd en onderweg een liedje voor twee oudere dames zing, op het toilet zit of voor duizenden mensen op het podium sta, ik ben altijd dezelfde. Weet je, er zijn wel eens mensen die me met Frans Bauer vergelijken. En dan niet wat betreft de stem en de muziek, maar als mens. In die vergelijking kan ik me heel aardig vinden. Frans is ook altijd zichzelf. Hij speelt ook geen rol.’

Bert weet waar hij staat en roemt de rol van Wilma, zijn vrouw. Behalve levenspartner is ze ook de meest trouwe aanhanger van Burdy. ‘Vanaf het prille begin is ze mee gegaan naar optredens. Altijd. Ze is zelf ook muziekliefhebber en dat stimuleert mij weer. Soms roept ze me ook wel eens tot de orde. Ik ben iemand die op het podium zomaar dingen kan zeggen. Dan flap ik er zo maar wat uit. Dat krijg ik dan wel van Wilma te horen, hoor. Mijn vrouw heeft me in de afgelopen 25 jaar ook een aantal keren over het dode punt geholpen. Je hebt soms van die momenten dat je je afvraagt waarom je dit nog doet. Na een minder leuk optreden bijvoorbeeld. Wilma stimuleert me dan om door te gaan. Herinnert me aan al de mooie momenten. En dat doet ze zó overtuigend, dat ik m’n negatieve gedachtes zo weer kwijt ben. Zonder Wilma betwijfel ik of ik het wel zo lang volgehouden had.’

Veel van zijn nummers schrijft hij zelf. ‘Teksten van liedjes bestaan uit de beleving van het alledaags bestaan. Teksten komen soms ook zo maar bij me op. Ik herinner me een uitvaart in Eenrum. Ik was nog melkboer. Ik zag de uitvaartstoet richting Eenrumer Toren rijden. De klokken luidden. Ik zag het tafereeltje en zo is het lied ‘Afscheidsklokken” ontstaan. Zo gaat dat. Het maken van teksten gaat me gemakkelijk af. En nogmaals: de inspiratie doe ik op in het leven van alledag.’

‘Met Mien Ogen Dicht’ werd de doorbraak. Groningstalig, maar ook zeer populair in Friesland en Overijssel. Sindsdien staat Burdy op de hoogste trede van de ladder, zeker in de drie Noordelijke provincies. Die allerlaatste stap – richting de absolute top – heeft Schaap nog niet gemaakt. En dat terwijl dat wel degelijk had gekund. ‘Ik wil het liefst niets uit handen geven. Dat past niet bij me’, zegt Schaap, die ooit alleen maar hoefde te tekenen om er écht helemaal bij te horen. ‘Adriaan Hoes belde me. Inderdaad, zoon van Johnny. Hij wilde me spreken. We spraken ergens in het midden van het land af. ‘Wat wil jij met je muziek?’ vroeg hij me. ‘Heb je er alles voor over?’ Toen ik vertelde dat ik een rijdende winkel had en het daar erg druk mee was en dus twijfelde of ik eigenlijk wel genoeg tijd voor de muziek had, haakte hij af. Weet je, als ik dat gedaan had, had ik als het ware mijn leven weggeven. Dat wil ik dus niet.‘

Burdy is iemand die met vrijwel niemand problemen heeft. ‘Ik kan met iedereen overweg’, zegt hij. Met de bekendheden Nick (van Simon) en Thomas Berge zelfs zeer goed. Hij maakte Jan Smid mee toen Jan nog Jantje was, maar geniet minstens zoveel van een besloten optreden bij iemand in de schuur ter ere van een verjaardag. ‘Ik heb zo’n beetje alle podia in Nederland wel gezien. Het Mega Piraten Festival is eigenlijk het hoogst haalbare. Daar heb ik al diverse keren gestaan. Een hit en een belletje van de Tros om op te treden op ‘Muziekfeest op het Plein’ en het plaatje is compleet. Natuurlijk zou ik dat nog graag meemaken. Maar dan wel op mijn manier. Dat ik zelf de regie in handen heb. Ik wil niet geleefd worden, ik leef mijn eigen leven.’

Een kwart eeuw in het vak. Dat is niet niks. ‘Het is voorbij gevlogen. Nu ik er zo over vertel, lijkt het allemaal nog maar zo kort geleden. Eerst discjockey spelen, dan een keer zingen, een hitje, cd’s. Alsof het vanzelf is gegaan allemaal. Ik vier mijn jubileum februari volgend jaar in de Pompstee in Roden. Waarom Roden? Martiniplaza was te duur, haha. Ik heb goed gekeken in welke regio ik vaak geboekt ben. En ik heb iets speciaals met Roden. Met Klaas Pruim bijvoorbeeld, bij hem heb ik diverse keren opgetreden en het was altijd groot feest. Groot feest zelfs. Iedereen die mij dit jubileum gunt, komt het maar met me vieren. Ik treed met een band op en er staan wel wat verrassende dingen te gebeuren.’

Schaap schrijft dus het liefst zijn eigen teksten. ‘ Is het je eigen tekst, dan leg je er ook gemakkelijker gevoel in. Zo schreef ik ooit twee liedjes voor mijn vriend die verongelukte op de motor. Ik was toen achttien, hij negentien. We hadden beide een geheime zender. Ik wilde iets voor hem doen. Zo ontstond ‘ Streep heur naam nait deur’. Dat lied had een duidelijke boodschap. Blijf over hem praten. Vergeet hem niet. In dat soort liedjes kan ik ontzettend veel gevoel leggen. ‘Met Mien Ogen Dicht’’ schreef ik ook zelf, de muziek is van Wolfgang Petry. Ik kocht wat banden van Terry West, hoorde de muziek en schreef het. ‘Voor heel je leven moet je vechten’ schreef ik voor Henk. Hij werd blind. Ik schreef het nummer om hem te steunen in de strijd op leven en dood. Want die strijd voerde hij. Hoewel voor Henk geschreven, is het van toepassing op iedereen die strijdt tegen een ziekte. Een dergelijk nummer moet iedereen raken’, vertelt Burdy. Bijzonder: Henk hoorde het nummer in het UMCG , waar hij opgenomen was. Zijn moeder zette hem een koptelefoon op en al snel rolden Henk de tranen over zijn wangen . Tot die tijd had Henk het moeilijk. Soms hoefde het voor hem allemaal niet meer. ‘Met het lied heb ik hem een duwtje kunnen geven. Dat vind ik veel belangrijker dan het scoren van een hit. Echt waar, véél belangrijker zelfs.’

Met een lach denkt Burdy terug aan 25 jaar artiest zijn. Hij voelt de zenuwen zo weer door het lijf gieren toen hij voor het eerst achter de zo bekende ‘deure’ van Willy Oosterhuis stond. Hij mocht op, onderweg passeerde Corry Konings hem en na hem stonden Nick en Simon klaar. Nu is hij gepokt en gemazeld in de artiestenwereld. Wereldberoemd is ie, zeker in de Noordelijke provincies. Zeker ook in Friesland. Want ook daar worden zijn Groningstalige hits uit volle borst meegezongen. Net zoals zijn nummers verrassend goed aanslaan in Overijssel. ‘ Ik werd ooit geboekt in Reutum, in een discotheek. Toen ik aankwam was er nog geen mens. Ik mocht van de eigenaar wel even in zijn huis wachten. Langzamerhand werd het drukker en drukker. De bussen reden af en aan. Uiteindelijk moest ik met bodyguards naar het podium gebracht worden. Onvergetelijk’, zegt Schaap. Ook zijn optreden op de grote markt toen FC Groningen promoveerde naar de Eredivisie staat hem nog zeer helder voorn de geest, net als het optreden bij het afscheid van het Oosterparkstadion. Stond hij toch maar mooi op de middenstip. Burdy kan een boek schrijven over zijn veelal prachtige herinneringen. In dat boek zou ook zijn optreden in Emmen ongetwijfeld een hoofdstuk hebben gekregen. ‘Ik trad op in het centrum van Emmen. Ik zong ‘De Vissers van Zoltkamp’. Er waren supporters van FC Emmen aanwezig, en die meenden ‘Aan de Langeleegte’, het clublied van BV Veendam, te horen. Ze begonnen wat raar te doen. Ik irriteerde me aan hun gedrag. ‘Als jullie het niet bevalt, ga dan lekker naar huis’, riep ik. En dat had ik beter niet kunnen doen. Toen ik na het optreden weg wilde gaan, werd me aangeraden niet naar de auto te lopen. Daar stonden namelijk zo’n zestig supporters van FC Emmen. Ze wilden me te grazen nemen. Uiteindelijk is Wilma naar de auto gelopen. Ze reed de auto vervolgens naast het podium waarna we onder politiebegeleiding Emmen wisten te verlaten.’

Burdy dus. Een kwart eeuw artiest. Een kwart eeuw volkomen zichzelf. Voor het jubileum koopt hij zich wel even een nieuw jasje, maar verder is hij zoals hij is. Ooit melkboer en taxichauffeur,nu bus chauffeur en bovenal mensenmens. Een artiest die hoopt op een hit, maar niet ten koste van alles. Een artiest ook die nog gewoon bij zijn vrouw is. Die nog benaderbaar is. Een artiest van de oude stempel dus. Burdy is, kortom, een artiest om trots op te zijn.