GRONINGEN – “Het is een keuze van het verstand”, begint FC Groningen boegbeeld Rasmus Lindgren zijn uitleg. De aanvoerder vertrekt aan het einde van het seizoen bij de noordelijke FC en richt zich op de Zweden. Het is niet dat de Zweed, zoals veel broodvoetballers, zomaar zijn biezen pakt en weggaat. “Groningen is ook mijn huis”, vertelt Lindgren. “Mijn gezin heeft het hier prima naar hun zin en ik hou van deze club. Ik verlaat FC Groningen met pijn in mijn hart.” Met het niet verlengen van zijn contract komt er, naar alle waarschijnlijkheid, een einde aan de ‘buitenlandse’ avonturen van de Zweedse Groninger. Tijd om terug te blikken op de carrière van boegbeeld Lindgren.
Maar niet voordat we de reden van zijn vertrek hebben achterhaald. Even leek het er op dat Lindgren vorig seizoen definitief naast het elftal terecht zou komen, een wederopstanding als centrale verdediger voorkwam echter een roemloze aftocht en bracht het spel van de voormalige middenvelder naar een nieuw niveau. “De trainer (Erwin van de Looi) vond Kieftenbeld beter op de positie van centrale middenvelder”, vertelt Lindgren. “Nu zie ik wat hij daarmee bedoelde, al was ik het daar toen niet mee eens natuurlijk.” Door omstandigheden kwam Lindgren terug in het elftal als centrale verdediger. “Daar had ik bij Ajax en Red Bull Salzburg al eerder gespeeld”, aldus de Zweed. “Ik vond het altijd al een leuke positie waar mijn kwaliteiten goed tot hun recht komen.” Rasmus Lindgren somt zonder problemen zijn sterke punten op. “Door mijn tactisch inzicht lees ik het spelletje makkelijk”, vindt Lindgren. “Als centrale verdediger kan je daar enorm je voordeel mee doen. Ik voel me inmiddels geen middenvelder meer, en wil ook bij mijn volgende club gehaald worden als verdediger.” Wat zijn volgende club is weet de verdediger nog niet. “Zweden, en dan het liefst een club die meedoet om de prijzen”, stelt hij. “Al is dat een heel ruim begrip in de Zweedse competitie. In de Allsvenskan doen er zeven of acht clubs mee voor het kampioenschap.” De wens om eens in zijn eigen competitie te spelen wordt met het jaar groter. “Ik heb nog nooit op het hoogste niveau in Zweden gespeeld”, zegt Lindgren. “Dat is ook de grootste reden om nu die kant op te gaan. Met pijn in het hart, dat wel.” Hij vertelt dat de keuze gemaakt is met het verstand, en niet met het hart. “Mijn gezin heeft het hier prima naar hun zin”, vertelt Rasmus. “Maar ik ben nu 31 jaar. Bijna 32 redeneren clubs. Als ik in Groningen een jaar bijteken ben ik dus ‘bijna 33’ en wordt het daarna moeilijk een club te vinden. Het is nu of nooit.” De Zweed benadrukt dat dat niks te maken heeft met het aanbod van FC Groningen. “Nee, dat zag er prima uit. Dit is echt iets dat ik voor mijn gevoel nu moet doen.” Dertien jaar na zijn komst vanuit Zweden staat Lindgren op het punt terug te keren naar zijn geboorteland. Met de tocht naar Zweden komt er een einde aan vijf hele seizoenen én twee halve seizoenen, verdeeld over twee periodes, in dienst van FC Groningen. “Deze club zit in mijn hart”, aldus de verdediger. “In al die jaren ben ik ook een beetje Groninger geworden.”
“De trainer vond Kieftenbeld beter. Dat snap ik nu wel.”
Het is 2003 als de jonge Rasmus Lindgren naar Nederland komt om bij Ajax te spelen. De Amsterdammers hebben de talentvolle middenvelder gescout bij het Zweedse Landskrona BoIS. “Toen Ajax zich meldde had ik twee keuzes”, vertelt hij. “Of spelen bij Landskrona of naar Nederland.” De keuze viel op het laatste. “Ik was niet het grootste talent van Zweden”, weet Lindgren. “Maar ik had de overtuiging bij Ajax een betere voetballer te worden.” Rasmus tekende een contract voor anderhalf jaar en begon vol goede moed aan het Amsterdamse avontuur. “De concurrentie op het middenveld was groot”, zegt hij. “Galásek, Sneijder, van der Vaart en Nigel de Jong speelden allemaal bij Ajax op dat moment. Een talentvolle groep. Ik had dan ook niet de illusie dat ik mij snel in basis zou spelen.” Toch bleven de prestaties van de voormalige middenvelder niet onopgemerkt. “Toentertijd was ik nog een zogenaamde box-to-box middenvelder”, weet Rasmus. “Ik speelde veel in het tweede van Ajax, deed dat goed, pikte mijn doelpuntjes mee en werd ook aanvoerder.” Toch zou hij in zijn eerste Amsterdamse periode niet verder komen dan vier duels. “Vijf”, corrigeert hij met een knipoog. “Ik heb ook nog een Europees duel mogen spelen.” Ook met het Europese duel zou de speeltijd voor de jonge Zweed niet genoeg zijn. “Als jongeling wil je spelen, ervaring opdoen. En als dat niet bij Ajax kan, dan maar ergens anders. Een verhuur lag dus voor de hand.” Twee clubs waren geïnteresseerd in een tijdelijke overname van Lindgren; RKC en FC Groningen. “Nu lijkt de keuze voor FC Groningen snel gemaakt”, zegt hij. “Dat lag toen wel iets anders. RKC handelde snel en ik leek op weg naar Waalwijk, om eerlijk te zijn was RKC ook iets verder in die periode dan Groningen.” De noordelingen lieten het er niet bij zitten en waren overtuigend in hun acties om Lindgren aan te trekken. “Uiteindelijk sprak ik ook met FC Groningen”, vervolgt Lindgren. “Zij wisten mij over de streep te trekken met grote plannen en een mooi toekomstperspectief. De club zat in de lift en wilde omhoog.” De Groningers zagen in de jonge box-to-box middenvelder de ideale schakel om dat te bewerkstelligen. “Dus werd het FC Groningen.”
De verhuurperiode in het Noorden beviel beide partijen goed. FC Groningen besloot de talentvolle middenvelder definitief over te nemen van de Amsterdammers. “Dat was het begin was een mooie periode”, glundert Rasmus Lindgren. “We hadden een fantastisch team met Luis Suarez, Bruno Silva en Erik Nevland, waarmee we hoogtepunt na hoogtepunt beleefden.” Lindgren vertelt dat de Europese wedstrijden tegen Fiorentina en Partizan nog altijd een belangrijk deel zijn van zijn inmiddels grote collectie ‘onvergetelijke wedstrijden’. “Ik weet niet waar we zouden zijn geëindigd in het seizoen 2007-2008 als het team niet uit elkaar was gevallen”, bekent hij. “Dat seizoen leek alles mogelijk en we draaiden mee in de top van de Eredivisie.” Helaas voor de groenwitte fans gebeurde in de winterstop datgene dat wel vaker gebeurd bij subtoppers die een goed seizoen draaien. “Ajax kwam langs en was bereidt de gelimiteerde transfersom te betalen van 2,5 miljoen euro”, aldus Lindgren. “Ajax is toch een stap hogerop en ze wilden me echt hebben. Ik kon geen nee zeggen.” De Amsterdammers meldden zich niet alleen voor de Zweed in Groningen. Ook de grillige aanvaller Luis Suarez moest naar de hoofdstad komen met in zijn kielzog de Uruguayaanse rechtsback Bruno Silva. “Daardoor werd de sfeer in Groningen snel minder”, herinnert Lindgren zich. “Suarez en Silva weigerden te trainen om zo een transfer af te dwingen. Dat vond ik ongelooflijk. Je hebt een contract met de club en daar heb je je aan te houden.” De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de situatie van Lindgren ook wel iets gemakkelijker lag. “Doordat ik een gelimiteerde transfersom in mijn contract had kon de club mij niet tegen houden en begon ik aan mijn tweede termijn in Amsterdamse dienst.”
“Bij Ajax kwam ik terecht in een team waar meer concurrentie was”, zegt Rasmus. “De basisplaats die ik had bij FC Groningen was niet meer zo vanzelfsprekend.” De blessures die hem vervolgens teisterden hielpen niet mee aan het vergroten van zijn kansen. “In 2009 en 2010 heb ik twee zware knieblessures gehad die mij beide vier maanden hebben gekost. Maar ook buiten die blessures om was een vast plaats afdwingen op het middenveld van Ajax een moeilijk verhaal geworden”, zegt hij eerlijk. “Ik heb me altijd een gewaardeerde kracht gevoeld.” De Amsterdamse club liet de Zweed na 3,5 jaar transfervrij vertrekken. “Daarop ben ik naar Oostenrijk gegaan”, weet Lindgren. “Een bewuste keuze. Ik zei tegen mijn zaakwaarnemer dat ik wilde spelen om de prijzen en een voorkeur had voor een goed team in een mindere competitie. Dat liever dan een klein team in een grote competitie en te moeten vechten tegen degradatie.” Met gemengde gevoelens kijkt Rasmus Lindgren terug op zijn periode bij Red Bull Salzburg. “Het is een club met geld”, weet hij. “Dat heeft zo zijn voor- en nadelen. In mijn eerste seizoen werden we kampioen en presteerden we goed in de Europa League. Na dat seizoen zat er opeens een nieuwe directie, een nieuwe trainer en kwam er een tiental nieuwe spelers. Samen met wat andere spelers werd ik zonder uitleg naar het tweede verbannen.” Daar had de Zweed geen zin in, waarna er met de club een regeling werd getroffen. “Salzburg kocht mij uit”, zegt hij. “Daardoor was ik transfervrij en vastbesloten terug te keren naar Zweden.” Lindgren noemt de situatie een smet op zijn loopbaan. “Weggestuurd worden om politieke redenen, tja. Maar goed, achteraf pakte het goed uit.”
“Ik kon geen nee zeggen tegen Ajax”
Tot aan oktober 2012 dacht Lindgren dat zijn volgende club er eentje uit de Allsvenskan zou zijn. “Totdat FC Groningen belde”, lacht hij. “De enige club die mij op dat moment kon verleiden om buiten Zweden te gaan spelen.” Rasmus Lindgren kwam een contract voor 3,5 jaar overeen met de club en zou in de winterstop aansluiten bij de selectie. “Er is bewust gekozen voor een langere periode”, zo vertelt hij. “Op die manier konden we met de club aan iets moois gaan bouwen.” Wat volgens Rasmus ook gelukt is. “We hebben twee keer Europees voetbal gehaald”, somt hij op. “En hebben voor het eerst in de historie van FC Groningen de beker weten te winnen.” De bekerwinst noemt Lindgren hét hoogtepunt van zijn carrière. “Bij Ajax werd ik kampioen, maar niet als basisspeler”, weet hij. “Bij Red Bull Salzburg werden we ook kampioen. Helaas leeft het voetbal daar niet, bij de huldiging kwam maar een handjevol mensen opdagen.” De bekerwinst had alles voor de tot verdediger omgeturnde middenvelder. “Men leefde hier weken van te voren al naar de finale toe, je voelde de spanning oplopen”, glundert Rasmus. “Dan die ontlading, het feest en het Stadspark. Onvergetelijk!”
De voormalige middenvelder kijkt met veel plezier terug op zijn Groningse jaren. “Ik heb hier vijf seizoenen en twee halve seizoen gespeeld”, weet hij. “Met de club heb ik vier keer Europees gehaald en de allereerste beker ooit aan de prijzenkast mogen toevoegen. Dit is mijn club.”
Op dit moment is de speler druk bezig met het zoeken naar een club voor komend seizoen. In Zweden. “Daar wil ik nog een aantal jaren spelen”, zegt hij vastberaden. “Daarna ga ik kijken wat er op mijn pad komt.” De Zweed wil na zijn carrière graag werkzaam blijven in de voetballerij. “Voetbal is een groot deel van mijn leven”, aldus Lindgren. “Ik denk graag met trainers mee, dus misschien schuilt er in mij ook wel een trainer.” Op de vraag of we hem nog weer terug zien in een derde periode, als trainer, bij FC Groningen begint hij te lachen. “Wie weet? Misschien. Ik voel me hier thuis en zal deze mooie club altijd blijven volgen.”