SELLINGEN/WEDDE – De afspraak werd gemaakt toen wethouder Bart Huizing tegenover Groot Groningen de visie op toerisme en recreatie toelichtte. Een kanotocht over de Ruiten Aa zou de journalist in kwestie inzicht in de mooiste plekken van Westerwolde moeten geven. De afspraak stond en ging door. Afgelopen woensdag togen Huizing en verslaggever Martijn Folkers met kano door het gebied. Het werd een lange, maar vooral prachtige dag.
Kanoën. Dat doet me vooral denken aan de barre kanotocht die ik als jongen van veertien maakte over de Sure in Luxemburg. Het was dertig graden en ik probeerde een nieuw soort zonnebrandcrême uit. Die zou me bruin maken. Het tegendeel was waar, want met mijn rossige krullen ben ik zelden zo verbrand geweest als die dag. En geloof me, ik ben vaker verbrand dan de keren dat de zon schijnt. Met die bagage in mijn rugzak meld ik me deze dag om negen uur ’s ochtends op Villapark Weddermeer. De afspraak is in februari al gemaakt en ik kan er niet meer onderuit. Een dag eerder is het weer dramatisch en heel even hoop ik dat Bart Huizing mij belt en vertelt dat een forse storm de Ruiten Aa onbegaanbaar heeft gemaakt, maar het tegendeel is waar. De tocht gaat door, ik moet er toch echt aan geloven.
Maar eerlijk is eerlijk, het belooft een prachtige dag te worden. Het zonnetje komt er voorzichtig door, het is droog en het is warmer dan de dagen ervoor. Bart Huizing is vandaag even geen wethouder, maar gewoon toerist in zijn eigen achtertuin. En ik eigenlijk ook. Als geboren Musselkanaalster heb ik vele uren op het strand bij Sellingerbeetse doorgebracht, dus is het bekend gebied. Ik heb er vrienden midden op het strand dates zien regelen, verkeringen zien sneuvelen en vooral veel zien genieten van de zon. Afijn, dat is een heel ander verhaal. Terug naar de essentie.
Kanoën dus. De start is bij Camping de Barkhoorn in Sellingen, waar we uiterst gastvrij worden ontvangen. De eigenaren Albert en Ellen van Amerongen leggen ons uit hoe de route loopt en wensen ons veel succes. Dat zullen we nodig hebben, want de tocht leidt ons langs vele prachtige, verborgen plekjes van Westerwolde. Het eerste gedeelte gaat dan ook volgens planning, want we arriveren na iets meer dan een uur bij Hotel De Waalehof. Met koffie en appelgebak nemen we het er even van. Even geen bestuurlijke discussies voor de wethouder, even geen tekstuele deadlines voor de verslaggever. De verslaggever krijgt een kijkje in het leven van de wethouder. Want Bart Huizing is naast bestuurder vooral een sociaal bewogen mens. Opgegroeid in het Brabantse land, gestudeerd in de hoofdstad Amsterdam en daar als afgestudeerd planoloog de arbeidsmarkt betreden. “Op een gegeven moment ga je nadenken. Mijn vrouw en ik zijn beide opgegroeid op het platteland en die jeugd, spelend in bossen en weilanden, wilden we onze kinderen ook bieden. Vandaar dat we wilden verhuizen.” De huizenjacht was geopend, het Oosten was een optie, maar het Noorden lonkte, aldus Huizing. “Voor we gingen verhuizen was het belangrijk dat ik een baan kreeg. Dat kon, bij het Ministerie van Economische Zaken in Groningen.” Een huis in het Groningse Bellingwolde was de volgende stap. En wanneer het gesprek zich vervolgt blijkt het sociale hart van het gezin Huizing naar voren te komen. De wethouder en zijn vrouw zijn pleegouders, willen er zijn voor kinderen die geboren zijn in andere omstandigheden. Dat verhaal maakt indruk. Huizing: “We hebben naast de fysieke ruimte in ons huis ook de mentale ruimte in ons hoofd.”
Zo, een mooi en duidelijk verhaal. Tijd om onze tocht te vervolgen. We worden gewaarschuwd voor de splitsing in de Ruiten Aa. Rechts leidt ons via het Veelerdiep naar Bellingwolde, wanneer we linksaf gaan leidt de route ons naar Smeerling en Ter Wupping, om via Veele in Wedde bij Villapark Weddermeer aan te komen. Voordat het zover is moeten we een omhoogstaande zonnepaneel in de gaten houden. Dat doen we. Na meer dan twee uur kanoën is het tijd voor de volgende pauze. We zijn dan nog vol goede moed, rond vier uur arriveren moet toch kunnen? Camping De Barkhoorn blijkt ondertussen voor een geweldige lunch te hebben gezorgd, want de picknickmand zit vol lekkernijen waar we na ondertussen drie uur kanoën wel van kunnen genieten. Opnieuw is de pauze aanleiding voor een mooi gesprek, over het leven, keuzes, ambities en politiek gedachtegoed. Huizing is geen prototype PvdA’er, zo blijkt. “Lokale politiek draait om mensen, je sluit je aan bij een groep mensen waarmee je goed kunt samenwerken. Natuurlijk heb ik een sociale inslag, maar het gevoel bij mijn partijgenoten moest goed zijn. Dat is het geval, we kunnen het inhoudelijk goed vinden met elkaar.” Dat weerhoudt de Bellingwedder PvdA-afdeling niet om bij vlagen kritisch te zijn op het provinciale beleid. Wanneer de Omgevingsvisie van voormalig gedeputeerde William Moorlag (PvdA) wordt gepresenteerd houdt het Huizing niet tegen om zijn visie op de gang van zaken te geven. Dat pleit voor hem.
Deze politieke gesprekken zorgen er wel voor dat we ruim drie kwartier pauze nemen. Dit terwijl we nog maar op de helft zijn. We vervolgen onze tocht, kiezen voor de route Smeerling/ Ter Wupping. Het is inderdaad een mooie route, al is het soms wel onduidelijk. Vlak voor Vlagtwedde lopen we namelijk even vast, keren we weer en vervolgen we onze tocht. Even zijn we in verwarring, want het lijkt er op dat we richting Vlagtwedde en het Veelerdiep varen, maar vlak voor Vlagtwedde kunnen we alsnog linksaf. Vertraging hebben we wel, naar schatting ruim een uur. De moed lijkt ons even in de schoenen te zakken, helemaal wanneer we bij Ter Wupping een gevallen boom treffen en geen kant uit kunnen. De rechterkant is drassig tot en met, de linkerkant evenzeer. We houden geen droge voeten, zo blijkt. Met sokken aan en de broekspijpen iets opgekruld torsen we de kano voor de zoveelste keer die dag met ons mee. De klok geeft ondertussen half vijf aan, en dan moeten we nog even. Het laatste stuk is zwaar, eerlijk is eerlijk, maar laat ons ook schitterende vergezichten van het mooie Westerwolde zien. We zien het landschap veranderen, van de heide bij Smeerling tot meer open vlaktes en bomen bij Veele. Het is genieten, ondanks het feit dat we al ruim zes uur in de kano zitten. Om klokslag half zeven arriveren we, na een lange tocht bij Villapark Weddermeer. Een gevoel van trots overheerst, we kunnen weer iets van onze ‘bucket list’ afvinken.
Wanneer we terug naar De Barkhoorn rijden – de auto van de wethouder staat er immers nog – wordt het wat stiller in de auto. De vermoeidheid slaat toe, maar mag het ook na een dag ploeteren? “Voor ons zijn jullie de eerste die de hele tocht hebben afgelegd”, vertelt Ellen van Amerongen. Het gevoel van trots neemt toe. Moe, maar voldaan nemen we afscheid, het was een prachtige dag. Westerwolde heeft haar ware gezicht laten zien.
