Kijk Piet, daar loopt de verslaggever met zijn ziel onder de arm. De ene nietszeggende man tegen de ander nietszeggende man. Als de heren alleen waren geweest, hadden zij de kaken stijf op elkaar gehouden. Maar samen maakt sterk nietwaar. Ik wandel door de Poelestraat met Moti, met afstand de beste straatzanger van heel Groningen. Moti heeft net de zoveelste aanvaring met een dame van de Milieudienst gehad, die beweerde dat de straatzanger langer achtereen had gespeeld en gezongen dan de toegestane 60 minuten. Of de bekeuring van 180 euro later bij hem op de mat zal vallen is nu nog onduidelijk, maar mocht dit wel zo zijn, dan gaat de toevallig langslopende advocaat Martin Blokzijl Moti verdedigen. In zijn hart hoopt Blokzijl dat er voor de tijdsovertreding bekeurd zal worden, omdat hij wel degelijk winst ziet in de zaak. Afwachten dus maar. Eigenlijk zou Moti, die al meer dan 30 jaar de mensen in Stad met zijn rauwe stem vermaakt, tot cultureel erfgoed van Groningen moeten worden uitgeroepen. Dan kan hij tenminste in al zijn ontastbaarheid zijn gang blijven gaan. Met algemeen FC Groningen-directeur Hans Nijland gebruik ik de lunch bij het Prinsenhof, op de plek waar lange tijd RTV Noord was gevestigd. Als Hans bij zijn salade een eitje en stukje extra kip heeft besteld, staat er bij het afrekenen €1,50 op de kaart. Diversen keuken lees ik op de bon. Het is om gek van te worden, net als van de exorbitante prijs voor een kopje vegetarische mosterdsoep. Zeven euro en 75 eurocent, hiervoor krijg je bij de Uurwerker de lekkerste salade van de Big City. Hans en ik lunchen een paar keer per jaar en praten gelukkig maar heel weinig over voetballen. Het gaat veel meer over het leven en onze gevoelens. Altijd goed om Nijland te zien. Terwijl de directeur alweer naar zijn volgende afspraak snelt, bel ik Marcel Hensema om te vragen op hij deze week samen met mij Herestraat Helemaal wil lopen. Marcel wil graag een keer gast zijn, helaas lukt het deze keer niet, want ja, druk, druk, druk…  Het gaat trouwens goed met Hensema. Veelgevraagd en uiterst succesvol. Misschien moet ik Lenie maar eens vragen. Ben wel benieuwd hoe het met de zeehonden gaat. Na 403 afleveringen heb ik zo’n beetje iedereen wel in de Herestraat gehad. Groningen heeft zijn 200.000 inwoners te pakken. Met dank aan de studenten is het dan toch gelukt. Recent had ik nog een discussie met burgemeester Vreeman over de grootte van zijn woonplaats Tilburg en mijn eigen Grunnen. Ruud had het bij het rechte eind. Tilburg telt maar liefst 210.000 inwoners en laat derhalve de Grode Stad achter zich. Het was even slikken voor mij, maar het zij zo. In de auto bedenk ik dat het tijd wordt om weer in het centrum te gaan wonen. Vreeman gaat in januari weg, wellicht kan ik in zijn appartement.