Het indrukwekkende verhaal van Abel Boels

MUSSEL – Zo sta je samen middenin het leven en zo wordt je vrouw ineens van je weggerukt. Het overkwam Abel Boels uit Mussel in januari van dit jaar. Daar kwam later ook nog eens een operatie aan een Brughoektumor bovenop. Kortom, een jaar vol emoties. Want Abel en Ella waren bekend in het dorp, zetten zich samen op maatschappelijk vlak op allerlei manieren in en waren graag geziene mensen. Deze week doet Abel zijn verhaal.
Het karakteristieke huis aan de Lindenlaan in Mussel ademt Ella. Niets is veranderd. Bewust niet. Het voelt alsof ze ieder moment binnen kan komen. Ella, die vrolijke, lieve, goedlachse Ella. Altijd geïnteresseerd in een ander, altijd klaarstaan voor een ander. Abel Boels mist haar nog iedere dag sinds die fatale vrijdag 10 januari 2014. Abel, de man die altijd een verhaal heeft, de pretogen van hem die stralen na een gulle lach. Deze Abel werd stil, heel stil. “Het is net of je verdoofd wordt”, begint hij zijn verhaal. “We stonden zó middenin het leven samen en dan ineens… Om kwart voor zes ’s ochtends roept ze je wakker, is ze heel benauwd. Toen heb ik de ambulance gebeld. ‘Laten ze maar geen sirene gebruiken, want het is nog maar kwart voor zes’, zei ze nog. Om zes uur kwam de tweede ambulance, alles ging heel snel. Om twintig voor acht zijn ze met reanimeren gestopt. ‘Sorry, we hebben niet kunnen helpen’, vertelde de arts. Tja, daar sta je dan met z’n drieën in het ziekenhuis. Heel onwerkelijk allemaal. Dan denk je: ‘dat kan helemaal niet!’ Je moet er voor je dochter en David (man van Anne, red) zijn. In actie komen, wat doen. Ondertussen gonsden de geruchten al door het dorp.” Het overlijden van Ella kwam in Mussel en omstreken aan als een mokerslag. “Er waren 750 stoelen bij de uitvaart. Voor gewone mensen zoals wij was het een grote begrafenis. Ella was geliefd. We hebben precies zo lang met elkaar als zonder elkaar geleefd. Ik was zevenentwintig en half toen we trouwden en we zijn precies zevenentwintig en half jaar getrouwd geweest. Natuurlijk met hoogte- en dieptepunten. We hebben een crisis gehad en dat hebben we bij God neergelegd. De laatste zeven jaren was ons huwelijk beter dan ooit. We zijn het veel intensiever gaan beleven. Het zal wel aan mij gelegen hebben, ik ben niet altijd even makkelijk geweest.”
Laatste verjaardag
Drie dagen voordat Ella overleed was ze jarig en vierde ze haar 48e verjaardag. In het klein, intiem, met de mensen die haar zo dierbaar waren. “Ella was 7 januari jarig. Eigenlijk hield ze daar niet van. ‘Dan ben ik die dag ober en serveerster’, zei ze. We hadden afgesproken om één keer per jaar op 15 augustus, onze huwelijksdag, haar en mijn verjaardag te vieren. Op 7 januari heeft ze haar verjaardag overdag samen met haar moeder en dochter doorgebracht. ’s Avonds zijn we als gezin met Ella’s ouders uit eten geweest. Die dag was het echt háár verjaardag. Toen we ’s avonds thuiskwamen waren er nog een paar vrienden langs om te feliciteren. Ik heb haar een pick up gegeven, dat vond ze geweldig. Ze haalde alle oude platen van boven. Die liggen er nog precies zo.”
Enkele dagen na de begrafenis moest Abel zich melden in het Academisch Ziekenhuis in Groningen. Er stond hem een scan te wachten, die duidelijk moest maken hoe groot de tumor in zijn hoofd was. “Anne en David waren erbij. Je ziet jezelf dan ineens zitten. Er werd nog eens extra bepaald dat het zomaar afgelopen kan zijn.” De maanden die daarop volgden waren niet alleen een gevecht met het gevoel van heimwee, het gemis van Ella. Er stond ook nog een ingrijpende operatie te wachten. Daarnaast kwam er een nieuwe vrouw in het leven van Abel. “Ik kan dat niet precies verklaren. Sommige mensen vragen zich af hoe dat wel zo snel kan. Het is ook heel verwonderlijk dat ik van haar kan houden en tegelijkertijd Ella nog zo’n grote rol speelt in mijn leven. Ik denk dat het gegeven wordt, dat is nou liefde. Ik wil ook geen huilebalk zijn. Zo is het ook niet bedoeld. Ik weet dat Ella het bij God goed heeft, maar toch houd ik een beetje heimwee. Ella is een vrouw om niet te vergeten. Als je Ella hebt gekend vergeet je haar nooit weer. Ze was echt een bijzondere vrouw.”
Het leven wordt dan ook voor een groot deel ingekleurd door het christelijk geloof. “Die geruststellende gedachte dat Ella bij God in de hemel is geeft je zelf moed om daarvoor te gaan leven en ook om zelf het leven weer op te pakken. Voor mij is het zeker dat Ella in de hemel is en daar wilde ze ook voor leven. Ze heeft het kinderkoor geleid, het geloof speelde bij haar een grote rol en had een positieve impact.” Dat geloof in God was voor Abel eveneens een houvast in moeilijke tijden. “Ik heb me heel snel eenzaamheid ervaren en voelde me echt alleen. Ik heb tot Hem gebeden en gezegd dat ik het moeilijk vind om alleen te zijn. Ik heb hem voorgelegd dat ik mijn leven graag weer zou willen delen met een vrouw.”
Herinneringen
Het jaar 2014 zat vol emotie voor Abel. Het verliezen van zijn vrouw Ella, geopereerd zijn aan een Brughoektumor en een nieuwe liefde in zijn leven. En dan komt er in 2015 ook nog mooi nieuws. Abel wordt namelijk opa. Dochter Anne is zwanger van een meisje. Een mooi, maar ook weer een dubbel moment.
“We koesteren de mooie herinneringen aan Ella. Ik zeg ook tegen Anne: je hebt 24 jaar een moeder gehad die anderen nooit zullen krijgen in 60 jaar. Anne en Ella waren ook vier handen op een buik. Ook dat is bijzonder, Ella heeft 24 jaar zonder Anne geleefd en 24 jaar met haar. Er is een leven met Ella en een leven zonder haar. Soms kijk ik naar de tv, Blik op de Weg, bijvoorbeeld en daar staat dan een datum in beeld. ‘Oh, toen leefde Ella nog’, zijn dan gedachten als je die datum ziet passeren.” Ella is bij Jezus, dat is de stellige overtuiging van Abel en dochter Anne. “God geeft ons de kracht om met het plotselinge sterven van Ella te leven. Hij geeft ons vertrouwen, dat Ella nu bij de Here Jezus is en in Zijn heerlijkheid leeft. Je moet ook niet te egoïstisch denken. Er is pijn en verdriet, we weten waar we daarmee naartoe kunnen. Het zit boven in mijn hoofd: Ella is nu in de hemel. Sommige mensen verwonderen zich over anderen die in God geloven. Wat zou ik moeten zonder mijn geloof in God? Ik verwonder me juist over de mensen die niet geloven.”