Uitvergroot Groningen

Datum: dinsdag 26 mei 2015

Tijd: 17.00 uur

‘Pudding kun je niet aan de muur spijkeren’

Die PvA-cultuur, die vermaledijde PvdA-cultuur is ten einde op het provinciehuis, zo zal menig partijcriticus opgelucht ademhalen na het vertrek van de vorige ploeg gedeputeerden. Een verkiezingsuitslag die de Partij van de Arbeid een historische nederlaag bezorgde. En een uitslag die gevolgen had, iemand als William Moorlag moest met pijn in het hart het Provinciehuis verlaten. Ook iemand als Mark Boumans (VVD) had er graag nog een periode aan vastgeplakt, terwijl Yvonne van Mastrigt eveneens voldoende ambities had om haar visie op Groningen ten uitvoer te brengen. Het heeft niet zo mogen zijn.

Is de provincie anno 2015 onbestuurbaar? Verre van, want iedereen is vervangbaar en het ambtelijk apparaat draait ‘gewoon’ door met een nieuwe wind in de rug. Maar bij een vertrek hoort een afscheid, een afscheid dat voor velen toch wennen zal zijn. Want Groningen wás lange tijd de Partij van de Arbeid. Tot de gemeenteraadsverkiezingen van 2014, die al een groot deel van de partij wegvaagde uit de provincie. De PvdA maakt nog wel deel uit in menig college in Stad en Ommeland, maar het stempel van de sociaal-democraten is toch minder nadrukkelijk aanwezig.

Die omslag doet de partij pijn. Zichtbaar pijn. Lijsttrekker William Moorlag leed op de verkiezingsavond in het Provinciehuis. Iedere binnenkomende uitslag kwam als een mokerslag aan. Man als hij was bleef hij tot het bittere einde, wilde zich niet laten kennen. Vier jaar lang kei- en keihard gewerkt, met liefde voor het gebied er het beste van willen maken. Lastige thema’s niet uit de weg gaand, zoals windpark N33 bij Meeden en de commotie omtrent het ziekenhuis in Oost-Groningen. En dan hard afgerekend worden. Het harde werken niet beloond zien, het moet als een lijdensweg aanvoelen. Het vak bestuurder als de Mattheus Passion, altijd maar lijden, met af en toe een hoogtepuntje.

Op deze dag klinkt de lach echter in het Provinciehuis, worden herinneringen opgehaald, gedeeld en wordt er vooral bijgepraat en geborreld. De nieuwe werkelijkheid voor de afscheid nemende William Moorlag, Yvonne van Mastrigt, Marianne Besselink, Mark Boumans en Bote Wilpstra is dat ze worden uitgezwaaid. En dat gebeurt zoals gebruikelijk met veel positieve woorden. Commissaris van de Koning Max van den Berg heeft een prachtige speech geschreven. Bote Wilpstra krijgt een compliment hoe hij voor de tweede keer in zijn bestuurlijke loopbaan de herindeling een wending heeft gegeven en Yvonne van Mastrigt wordt geprezen om haar inzet, de zware klus waar ze zich vol overgave op gestort heeft. Met IBM, Siemens en Google heeft Groningen dankzij Van Mastrigt weliswaar drie topwerkgevers in huis gehaald, de politica wordt vooral ook herinnerd aan het debacle Aldel. “Juist daar toonde je persoonlijke betrokkenheid”, aldus Van den Berg. “Je hebt je het lot aangetrokken van de mensen die hun baan verloren. Je hebt een belangrijke rol gespeeld, je succesvol ingespannen voor de Eemsdelta.”

Ook Besselink kan op positieve kritiek rekenen, terwijl Mark Boumans eveneens wordt geprezen om zijn inzet. De VVD’er kan concrete resultaten overleggen, de verdubbeling van de N33 en de komst van de Wunderline zijn zichtbare beleidspunten. Tot slot richt Van den Berg zich tot Moorlag, de voormalige onderkoning van Groningen. “Met geen tien paarden krijgen ze hem hier weg”, begint Van den Berg zijn betoog. “We danken je voor je ongelooflijke inzet op de meest uiteenlopende terreinen.” Daarna haalt Van den Berg enkele befaamde oneliners van Moorlag aan, zoals: ‘Pudding kun je niet aan de muur spijkeren.’

Een mooi afscheid voor een ervaren ploeg bestuurders. Ze hebben de provincie veel gegeven, al denkt niet iedereen daar hetzelfde over. Want de actiegroepen Storm Meeden en Tegenwind N33 zijn er ook. Jan Hendriks en Lies Zondagh hebben dan ook een afscheidscadeau voor Moorlag: een zak zuurtjes…