ZUIDHORN – Een azc kan best midden in een woonwijk geplaatst worden. Dat stellen de voorstanders van de komst van een asielzoekerscentrum in Zuidhorn. Dit in een reactie op de brief die tegenstanders vorige week verstuurden naar de leden van de gemeenteraad.

Dat niet iedereen in de buurt steigert bij het idee van driehonderd noodgedwongen gevluchte buren mag ook duidelijk zijn. “Meestal zijn het de misstanden rondom deze mensen –want we hebben het hier over mensen- die uitgebreid worden belicht in de media”, stellen de voorstanders eensgezind. “Dit terwijl een azc ook veel kansen biedt. Zowel voor de vluchtelingen als voor de inwoners van Zuidhorn.” Tijd dus voor een indringend zondagochtendgesprek op een zomerse vrijdagochtend ergens op een terrasje in het hartje van mooi Zuidhorn. Het Zuidhorn dat ook mooi blijft nadat het azc is gerealiseerd en de vluchtelingen zijn neergestreken.

“Wij moeten trots zijn dat wij, Zuidhorn, dit midden in het dorp doen”

“Mensen zijn bang voor het onbekende”, begint Erika van der Brugge. Voor Erika zijn het inmiddels allang geen onbekenden meer. Als vrijwillige chauffeuse voor gevluchte gezinnen komt zij regelmatig in aanraking met asielzoekers en heeft zij vele verhalen te vertellen. Over de vreugde die deze mensen hebben in Nederland, de activiteiten die zij ondernemen, maar ook zeker hartverscheurende verhalen over de nare gebeurtenissen die deze mensen naar Nederland toe hebben gedreven. Niemand kiest ervoor om zomaar huis en haard achter te laten en een gevaarlijke reis te ondernemen in de hoop op een beter leven in het veilige Westen. “Dat zouden we eerst moeten aanpakken”, vindt Erika. “Het onbekende bekend maken. Misschien dat de tegenstanders dan hun vooroordelen laten varen en zien dat het onze humanitaire plicht is om de medemens in nood te helpen.” Alhoewel daar weinig tegen in te brengen is, blijft natuurlijk de vraag; moet dat midden in een woonwijk? In het hartje van Zuidhorn? “Ja dus”, antwoordt Niels Rollingswier. “Vluchtelingen midden in onze samenleving opnemen zorgt voor een betere integratie, meer begrip van beide kanten en vooral minder verveling.” Erika vult hem aan: “Daar gaat het vaak mis. Verveling. De vluchtelingen die ik ken vanuit het azc aan Van Swietenlaan in Groningen vervelen zich al zeven maanden te pletter. Dan krijg je rare toestanden en daar lusten de media wel pap van. Het geeft een vertekend beeld van de werkelijkheid. Verreweg de meeste asielzoekers zijn blij hier te mogen zijn en staan daadwerkelijk positief in het leven. En dat ondanks het vele leed dat zij hebben meegemaakt.” Daarom vindt de groep ook dat het azc juist midden een woonwijk thuishoort. Menselijkheid tonen en zorgen dat de mensen die uit een moeilijke situatie komen zich thuis voelen. “Wij moeten trots zijn dat wij, Zuidhorn, dit midden in het dorp doen”, zegt Niels.

Een ander verhaal

“Dat is ook de reden van dit gesprek”, vertelt zelfstandig ondernemer Wendy van Esveld. “Na alle tegenstand mag ook de andere kant weleens belicht worden.” Volgens Wendy leeft er bij sommige buurtgenoten het idee dat zij alleen ‘opgescheept’ zitten met een azc is hun wijk. Dat zij zich er maar mee moeten zien te redden. “Maar het is natuurlijk niet alleen een zaak van de buurt”, vindt ze. “We moeten het als gemeente samen doen. Zorgen dat deze mensen zich thuis voelen, iets te doen hebben en uiteindelijk ook goed integreren in onze samenleving. En of dat op termijn nu in Zuidhorn is of ergens anders doet er niet toe.” Duidelijk is dat de voorstanders heel Zuidhorn willen bewegen een duit in het spreekwoordelijke zakje te doen. “We willen dan ook graag een oproep doen aan de inwoners van Zuidhorn om initiatieven te ontwikkelen”, benadrukt Wendy. “Voetbalclinics, vismiddagen of gezellig samen koken en eten. Het maakt niet uit, maar we moeten samen het azc in onze gemeente dragen. We gaan een poging doen om voor 6 juni –de datum waarop de gemeenteraad een beslissing neemt over de komst van het azc- iets te organiseren waarbij inwoners van Zuidhorn kennis kunnen maken met vluchtelingen”, zegt Erika vastberaden. “Wat veel mensen niet weten is dat er al zo’n 40 tot 60 vluchtelingen in Zuidhorn wonen. Wij willen mensen met elkaar in contact brengen. Samen koken, samen eten. Begrip kweken en het onbekende randje ervan af halen in de hoop dat de weerstand verdwijnt.” Het is volgens de voorstanders dan ook goed dat de scholen in de gemeente al hebben aangegeven mee te werken aan het verzorgen van onderwijs voor de asielkinderen. Dat vindt vooral Marjolein Bolster, zelf HBO Docent van beroep. “Een positieve ontwikkeling die al aangeeft dat het kan in Zuidhorn”, stelt Marjolein. “Bij mijn kinderen zitten al Syrische kinderen in de klas en dat geeft geen enkel probleem. Het is goed dat deze kinderen hier onderwijs krijgen en zo snel mogelijk instromen bij Nederlandse kinderen. Dat komt de integratie alleen maar ten goede, bovendien hoeven de kinderen zich overdag niet te vervelen.”

Kans op verrijking

Aangeschoven is ook Coraline Dijksterhuis. Zij is verbonden met vluchtelingenwerk en kent, net als Erika, de veelal schrijnende verhalen die vluchtelingen met zich meedragen. Al snel komt het verhaal op tafel van de Syrische moeder die met haar negen kinderen in Zuidhorn woont. “Dit gezin is in de oorlog hun vader kwijtgeraakt”, vertelt Coraline. “Het enige dat zij willen is hun vader terug. Hoe kan je het over overlast hebben, als je weet waar ze vandaan komen en wat ze hebben meegemaakt?” Kort, maar krachtig. Dat is ook het verhaal van Geert Schotanus: “Mijn moeder is in de Tweede Wereldoorlog ‘gevlucht’ vanuit het onder vuur liggende Arnhem naar Friesland en is sindsdien in het noorden van het land blijven hangen. Maar wat als zij niet was opgenomen in de Friese gemeenschap en op straat was beland?” Zijn moeder zit nu in een verzorgingstehuis. “In het huis waarin mijn moeder woonde, woont nu een gezin uit Eritrea. Wat voor mij de cirkel rond maakt.” Geert wil daarmee aangeven dat iedereen de kans loopt te moeten vluchten. “En ik hoop dat als wij moeten vluchten er ook mensen zijn die ons helpen.” Vluchtelingen als buren. Geen onbekend verschijnsel voor Niels en Monique Rollingswier. “Wij hebben dus Syrische buren”, vertellen ze. “En wij zien het als een verrijking. Een uitgelezen kans om ons wereldbeeld te verbreden en een nieuwe cultuur te leren kennen.” Dat vat eigenlijk de hele samenkomst op deze zonovergoten vrijdagochtend in het kort samen: ‘Wees niet bang en stel jezelf open om andere culturen te leren kennen.’ “Er ligt een kans voor Zuidhorn”, vindt Laura Batstra. “We doen er goed aan die aan te grijpen en onze menselijke plicht te vervullen. Zodoende kunnen we onszelf verrijken met andere inzichten en nieuwe culturen.”

“Eenheid in verscheidenheid”, besluit Wendy van Esveld. “Laten we elkaar helpen en vooral zorgen dat de komst van een azc geen vertraging oploopt. Aleppo staat in de fik, het heeft een beetje haast…”