GRONINGEN – Daniel Postema is overleden. Een ongeval aan de Plataanweg in Groningen werd hem noodlottig. Een eenzijdig ongeval. En dat terwijl de aanvaller op weg was naar huis. Naar zijn zoontje, die zich niet helemaal lekker voelde. Postema werd slechts 35 jaar. Hij was een fenomeen op de Noordelijke amateurvelden. Een kans voor Postema was in vrijwel alle gevallen een doelpunt.
Ja hoor. Het was het Waskemeer-busje. Want dat busje bestond. Waskemeer besloot wat jaren geleden ambitieus te worden. Gert Haak werd eerst trainer/coach, en later veldtrainer. Er werden wat spelers gecharterd vanuit de stad. Regilio Holder bijvoorbeeld, die zomaar Oranje Nassau inruilde voor Waskemeer. Niet voor, zo wisten insiders, een paar knaakjes en een bos wortels. Raoul Postema was er trainer, en zo ontstond een Groninger enclave in Waskemeer. Om die enclave ook in Waskemeer te krijgen, werd een busje geregeld. Een grijs busje. In de stad wist iedereen het: het Waskemeer-busje. Zag je ze op zaterdag vroeg in de middag rijden, dan wist je dat ze straks een wedstrijd gingen spelen.
Ja hoor, het was dat busje. Aan de Plataanweg. In de kreukels. Frontaal tegen een pilaar gereden. Behalve Postema, die op de bijrijdersstoel zat, zaten er onder meer spelers van Waskemeer in het busje. De bestuurder raakte zwaargewond, de anderen tamelijk licht. Fysiek althans, want geestelijk zullen ook zij er slecht aan toe zijn. Wie een voetbalmaat (en meer) verliest, daar getuige van is, die is er ongetwijfeld slecht aan toe. Postema komt maar niet thuis. Later en later. Ook anderen worden gemist. Een deel van de inzittenden zou naar VVG. Daar werd een benefietavond gehouden voor de bouw van een nieuwe kantine. Jannes trad op, en meer uitvoerders van de onvervalste Hollandse meezinger. Er was een verloting, er was gezelligheid in de tent. Waar bleven ze? Waar bleef Daniel? Het ongeval gebeurde vroeg in de avond, pas uren later drong het door in de stad Groningen. Daniel was overleden. En in de stad kende iedereen die ook maar iets met voetbal had hem. Postema, goaltjesdief. Topscorer van Nederland in het seizoen 2013-2014. Aardige gast, liefhebber. Op weg naar zijn kind, zijn alles, overleden.
Daniel Postema was een fenomeen op de velden. Een goede voorzet en Daniel voor de goal? Doelpunt. Schoot een ander na een solo tegen de paal? Daniel tikte binnen. Ontelbare goals maakte hij als amateurvoetballer, een kleine driehonderd om wat preciezer te wijn. Postema’s scoringsdrift begon op te vallen bij Groninger Boys, waar hij in de seizoenen 200-2001 en 2001-2002 respectievelijk 23 en 25 keer scoorde. FC Groningen probeerde het met hem, een groot succes werd dat avontuur niet. Terug bij Groninger Boys liet hij zien het scoren bepaald niet verleerd te zijn. In het seizoen 2004-2005 schoot hij liefst 48 keer raak, een seizoen later waren dat er 28. Daniel ging naar PKC’83. Hoofdklasser. Daar maakte hij het niet. Postema had de pech dat daar Freddy de Grooth rondliep, ook in die jaren in bloedvorm. En dus ging hij met zijn toenmalig ‘schoonpa’ mee naar Aduard 2000. In het dorpje onder de rook van Groningen hebben ze het er nu nog over. Postema maakte er in zijn eerste seizoen 31, later nog eens 26. Een garantie voor doelpunten. Soms mooie goals, soms intikkers. Altijd stond hij op de enige goede plaats. Bovenal was Postema liefhebber. Een zaalvoetbaltoernooi ergens? Bel Daniel maar, die komt wel. Waar de bal rolde en waar het gezellig was, daar was hij graag. En altijd en overal deed hij waar hij zo goed in was: scoren.
Het seizoen 2013-2014 gold als één groot hoogtepunt. Hij werd topscorer van de Nederlandse amateurvoetballers. Hij maakte er liefst 59. Missie geslaagd, want al voor het seizoen had Postema laten weten voor die titel te gaan. Hij kwam in Waskemeer niet alleen wat centjes halen, hij wilde er presteren ook. Toch leek de schwung wat uit Waskemeer. In de vierde klasse C speelde het dit seizoen nog geen hoofdrol. Raoul Postema was al geen trainer meer, die zat ondertussen bij Mamio. Gert Haak trainde ze nog wel, op zaterdag was die er niet langer bij. Regilio Holder was er nog wel. Het begin van de competitie leek nog aardig, toen GRC Groningen werd verslagen. 3-2 werd het, Postema maakte er twee. Dat was logisch.
De balans van spits Postema kan opgemaakt worden. Hij scoort niet meer. Die aardige vent, die superspits. Een noodlottig ongeval maakte een einde aan zijn nog jonge leven. Een leven dat soms de kenmerken van de voetballer Daniel had: grillig. Maar wat was hij trots op z’n kleintje. Wat was hij gelukkig en wat maakte hij zich toch wat zorgen, die bewuste zaterdag. Ach, nog even, en hij was thuis.
Daniel Postema is maar 35 jaar geworden. Veel te jong. Veel te kort. En veel te weinig goals, want de liefhebber pur sang had zeker nog een jaar of vijf doorgespeeld. Zonder enige twijfel.
De hemel heeft er een superspits bij.
Vincent Muskee