‘Carrièreplanning? Welnee, het is ook in de politiek vooral een kwestie van doen’

GRONINGEN – De politieke carrière van Anne Kuik (29) van het CDA tot nu toe? Ze kwam, zag en overwon. In zoverre, nu al staat ze op de kandidatenlijst van de Tweede Kamer, op de verkiesbare elfde plek om precies te zijn. In 2010 werd ze al met voorkeurstemmen in de Raad van de gemeente Groningen gekozen en in 2014 werd ze herkozen als lijsttrekker én werd ze runner-up in de competitie ‘beste raadslid van Nederland’. Al zes jaar zet ze zich voor honderd procent in voor haar Stad. En dat zal ze, zo laat ze weten, altijd blijven doen. ‘Nee, dit is niet een lijn die ik uitgestippeld heb. Ook in de politiek is het wat mij betreft vooral een kwestie van doen’, laat ze weten.
Laatst zat ze zomaar bij Pauw. Met zes mensen aan één tafel. En dus was interrumperen hoofdzaak, elkaar niet uit laten spreken hoofddoel. Zo leek het, althans. ‘Was wel even wennen inderdaad’, zegt Kuik. ‘Ik liet de mensen netjes uitpraten,kom er dan maar eens tussen. Het bleek overigens nog best lastig om in een paar tellen je standpunt duidelijk te maken. Ach, het was een leuke ervaring. En nee, het stond niet op mijn ‘lijstje’. Bij Pauw zitten is geen doel op zich. Hart van Nederland was laatst in Groningen voor een item. Doe ik dus net zo lief. Het is  een totaal ander publiek, maar het staat wel dicht(er) bij de mensen. Reacties op Pauw? Uiteraard. Van serieuze en inhoudelijke reacties tot mensen die via twitter zomaar wat roepen, vaak anoniem. Schijnbaar hoort dat er bij anno 2016. Als ik zie wat andere politici wel eens naar hun hoofd geslingerd krijgen, dan klaag ik niet hoor. Helemaal niet zelfs. Wel kan ik zeggen dat het me nog steeds wel frappeert hoe er op zaken gereageerd wordt.
Anne Kuik dus. Pas 29 lentes jong. Een aanpakker. Iemand met een heldere visie. Toegankelijk, wars van arrogantie. ‘Het gaat allemaal best snel. Soms besef ik dat zelf ook wel, dat ik al zo jong op zo’n mooie plek zit. Maar nogmaals: het is niet gepland. Het gebeurt. En als de kans dan komt, dan grijp ik die met twee handen aan. Dat dan weer wél. Politiek bedrijven is in mijn optiek mensen leren kennen, vertrouwen opbouwen. Dat doe je door te doen, je te laten zien. Door de straat op te gaan en je ook écht hard te maken voor bepaalde zaken. Mensen hebben kennelijk vertrouwen in mijn werkwijze. Daar ben ik uiteraard wel trots op. Bovendien besef ik me terdege dat ik er niet voor mezelf zit. Ik zit er om mijn achterban te vertegenwoordigen, zo goed mogelijk.’

Den Haag lonkt dus. Verrassend gezien haar leeftijd, niet verrassend gezien de ontwikkeling die ze doormaakte. Dat proef je al jaren binnen de politiek in Groningen. Zelf speelt ze geen rol, acteren is haar vreemd. Ze is Anne Kuik, en zal dat blijven ook. Net zoals ze zich bevoorrecht voelt dat ze doet wat ze doet. ‘Heel vaak zie ik de scheidslijn tussen werk en privé niet of amper. Werkbezoeken, het ontmoeten van mensen; dat zijn zaken die ik ook écht leuk vind. Ik ben altijd nieuwsgierig naar wat er speelt in een mensenleven. Ik heb best een druk bestaan, maar er zijn nog steeds avonden of weekenden dat ik vrij ben. Maar die omcirkel ik niet in mijn agenda, want de werkafspraken in de avonduren of in het weekend vind ik doorgaans erg plezierig. Bovendien ben ik wel gewend aan dit ritme van leven. Vanuit het student zijn ben ik zo de politiek in gegaan. En je weet, ook studenten hebben niet die specifieke negen tot vijf mentaliteit, haha. Daarnaast heb ik bijna 2 jaar een nachtradioshow gehad op Radio 1.  Ik weet dus niet beter.’
Anne schroomt niet om actie te voeren. Zoals voor kleine ondernemers die boetes van vijfhonderd euro opgelegd kregen vanwege het feit dat ze hun winkel gesloten hielden op koopzondag. Dat is in Paddepoel aan de hand, en daarover sprak ze onder meer ook bij Pauw. Het probleem? De VVE van het winkelcentrum heeft de laatste zondag van de maand aangemerkt als koopzondag en verwacht dat elke winkel geopend is. Zo niet, dan moet vijfhonderd euro afgetikt worden. Veel geld, zeker voor de slager en de bakker. Voor de kleinere ondernemer dus. ‘Ik vind het absurd. We hebben in Nederland de mond vol over keuzevrijheid, en in deze zaak houdt politiek Groningen de kaken vooral op elkaar. Ik vind het onvoorstelbaar dat een grote partij de slager op kan leggen om zeven dagen per week te werken. In wat voor wereld leven we dan? De Raad verschuilt zich achter het feit dat het iets is tussen de VVE en ondernemers, dat vind ik onzin. Grote onzin zelfs. De koopzondag heeft de politiek mogelijk gemaakt. Het gaat ons dus als politiek wel degelijk aan. En bovendien; als dit geen politieke zaak is, wat is dan nog wel een politieke zaak? Waar het mij in de kern om gaat is, die koopzondag is er nu eenmaal, maar het kan toch niet zo zijn dat mensen verplicht worden om open te gaan. Iemand mag toch zelf beslissen om zijn winkel wel of niet te openen? Om wat voor reden dan ook hè, want dat vind ik niet eens relevant. Het is aan de ondernemer zelf om te bepalen wanneer hij open wil. Gelukkig worden de ondernemers hierin steeds breder gesteund. Om deze zaak kan ik echt ontzettend boos worden. Dan is er toch geen sprake van een eerlijke economie. Kleine ondernemers worden voor het blok gezet en kunnen eigenlijk geen kant op. Juridische stappen? Dat kan, maar dan gaan de financiën ook een rol spelen. Dan zijn ze nog meer geld kwijt aan de advocaat. Dit onderwerp is ondertussen ook in Den Haag aangekaart. In het winkelcentrum hebben we zoals bekend al actie gevoerd. We hebben vierduizend handtekeningen verzameld en zoals gezegd wordt de groep sympathisanten van getroffen ondernemers groter en groter. In december staat er een vergadering gepland tussen de VVE en de ondernemers. Afwachten wat daar uitkomt. Een ding is wel zeker: ik blijf opkomen voor de kleinere ondernemer.’

Ongekend fel, die Anne Kuik. Dan weer goedlachs. En of je nou van haar partij bent of niet: ze staat wel ergens voor. Ze weet van de hoed en de rand en laat zich niet snel uit het politieke veld slaan. Zo heeft ze bijvoorbeeld ook gezegd dat Groningen de meest toegankelijk stad van Europa moet worden. Een stip aan de horizon. Ambitieus, maar het brengt tenminste iets in beweging. Bijna letterlijk zelfs. ‘Ik ben van het principe dat iedereen eerlijk mee moet kunnen doen in de maatschappij. Nou, probeer dan maar eens in een rolstoel van het station naar de Grote Markt te komen, als je door de Folkingestraat moet. Ik kan je zeggen: dat valt niet mee. Voor mensen met slecht zicht is het een hindernisbaan. Fietsen staan overal op de stoep. Dat moet anders. En dus ben ik in gesprek gegaan met Visio en andere experts. Ik heb zelf ervaren hoe het is om je in een rolstoel met slecht zicht voort te bewegen in de stad. Ik heb zelf deelgenomen aan ‘De Dag van de Witte Stok’.  Mijn zicht was geblokkeerd en ik moest met een witte stok van A naar B. Dacht je dat ik vooruit kwam? Meer mensen moeten dat eigenlijk eens ervaren. Er zijn in de stad allerlei obstakels waar je letterlijk tegen aan loopt zoals reclameborden midden op de stoep en terrassen waar je tussendoor moet zigzaggen. Ik vind het erg als mensen in een rolstoel worden beperkt om mee te doen. Ik was laatst met een jonge gast, Wesley, in de stad en hij vertelde dat het voor hem lastig is om met zijn vrienden mee uit te gaan omdat hij in een rolstoel zit. Hij kan namelijk lang niet bij elke horecagelegenheid naar binnen vanwege drempels en brandveiligheid. Ik vind dat knap waardeloos. Bewegingsvrijheid, meedoen en eerlijke kansen voor iedereen, dat moet toch de basis zijn van een rijk land als Nederland? Waar het vooral om gaat in deze zaak is bewustwording. Als je zelf goed ter been bent en goed zicht hebt denk je vaak niet bewust na over de invloed van drempels, fietsparkeren of reclameborden. Gelukkig kunnen veel andere politieke partijen zich vinden in het initiatiefvoorstel dat wij ingediend hebben. In dat voorstel zetten we dus nadrukkelijk in op bewustwording. Dat is een eerste, forse stap. Weet je trouwens hoe weinig invalidentoiletten we hier hebben? Ook zoiets. Ben je tot een dergelijk toilet veroordeeld, dan worden je keuzemogelijkheden al erg beperkt. Spontaan ergens naar toe gaan is er niet bij. Dan moet je alles al ver van tevoren plannen en precies weten waar je naar toe gaat. Onder meer vanwege de al dan niet aanwezigheid van een geschikt toilet. We gaan heel nadrukkelijk de aandacht vragen voor deze problematiek. En ik verwacht dat we vrij snel successen kunnen boeken. Verder ben ik groot voorstander van het inzetten van talent bij dit soort vraagstukken. Wat heb je aan de titel ‘City of Talent’, als je vervolgens dat talent niet of amper gebruikt. Laat de talenten hun creativiteit gebruiken om te zien hoe we samen de binnenstad voor iedereen toegankelijk kunnen krijgen en houden.’

Weer dat felle. Dat duidelijke. Dat ergens voor staan en daar niet van afwijken. What you see, is what you get. Een mensen-mens vooral en zelf – ondanks het toch behoorlijke succes- gemakkelijk benaderbaar. Iets dat wel eens anders is bij mensen die snel furore maken. Maniertjes? Die heeft ze niet. Anne is nog steeds dezelfde Anne als zes jaar geleden. Wat rijper, met wat meer dossierkennis. Maar in de kern: geen verschil. En ook dat is een compliment voor iemand die politiek bedrijft. Die willen doorgaans nog wel eens met wat jackjes meewaaien. Maar net uit welke richting de wind komt.

‘Ja, ik ben uiteraard wel bezig met de toekomst, met wat er eventueel na maart 2017 gaat gebeuren. Ik kijk hoe we het landelijke partijprogramma ook in Groningen kunnen laten zien. Hoe we dat aan elkaar kunnen koppelen. Eerlijke economie bijvoorbeeld, en de situatie in Paddepoel. Ja, dat is een aardig voorbeeld. Verder lees ik veel, over uiteenlopende onderwerpen. Je moet van alles wel iets weten, zeker als het gaat om de provinciale problemen. De aardbevingen bijvoorbeeld, zaken als de krimp. Een onderwerp als veiligheid is overigens ook iets dat me boeit, net zoals ik vind dat je als politicus vooral heel goed moet kunnen luisteren.’
Anne heeft nog steeds een relatie met wethouder Paul de Rook. Van D66. Voor fricties zorgt dat eigenlijk nooit. ‘Ach, je moet jezelf ook niet altijd heel serieus nemen. Humor is ook in de politiek een belangrijk ingrediënt. Net als relativeren. En uiteraard zijn Paul en ik het over bepaalde zaken structureel oneens. Maar dat weten we. Dan lachen we en hebben we het heel snel over iets anders.’

Vincent Muskee