GRONINGEN – Amsterdamse praktijken bij de Trots van het Noorden. Legendarisch zijn de beelden van Johan Cruijff die zich ergert aan het spel van zijn geliefde Ajax en besluit de tribune te verlaten om zich naast Leo Beenhakker in de dug-out te melden. Don Leo zal op z’n Beenhakkers maar eens diep hebben gezucht en laconiek z’n schouders hebben opgehaald in de wetenschap dat zijn carrière in Amsterdam naar de knoppen was. Als de grote meester zelf afdaalt, dan zit het avontuur erop. Iets minder legendarisch, maar toch behoorlijk van naam is Ron Jans in Groningen. Liefst zeven jaar trainde hij de groen-witte brigade. Dat juist Jans in Breda van de tribune kwam en besloot de dramatische wedstrijd van FC Groningen tegen NAC Breda naast de dug-out te aanschouwen zegt genoeg. Na afloop van de wedstrijd ontkenden alle partijen dat deze actie een diepere betekenis heeft. Maar Faber zal het ongetwijfeld hebben gevoeld; er is geen basis meer om verder te gaan.

‘Rugdekking’, noemde Faber het gekscherend voor de camera’s van Fox Sports, daar waar Jans zich ervan af maakte door te stellen dat het ‘betrokkenheid’ is. Zeker is dat er al langer aan de stoelpoten van de trainer wordt gezaagd. Het Noordlease Stadion wordt met de week groener en dat is helaas niet door de toenemende toeschouwersaantallen, die helemaal uitgedost in het groen, de Groninger voetballers naar voren schreeuwen. Het zijn de stoeltjes die steeds vaker en in steeds grotere getale zichtbaar zijn in het stadion als de noordelijke FC thuis speelt. Dat is ook algemeen directeur Hans Nijland opgevallen. Voor het seizoen stelde de directeur al dat hij zijn ogen niet kon sluiten voor het matige voetbal en dat daar dit seizoen verandering in moest komen. Tot dusverre komen de wensen van Nijland niet uit. Integendeel zelfs, het voetbal lijkt met de week slechter te worden. Dat is Faber overigens niet alleen aan te rekenen. Deze tendens zette zich in na het vertrek van uitgerekend Ron Jans. Diens opvolgers wisten allen geen moment te imponeren en stuurden hun elftallen meestal het veld in met een negatieve spelopvatting. Een goede serie lotingen en een wonder tegen Vitesse leverden nog wel de allereerste prijs in de geschiedenis op, maar van voetbal genieten is er al jaren niet meer bij in de Groninger thuishaven. Na een uitstekende eerste seizoenshelft in Pieter Huistra zijn tweede seizoen begon het elftal na de winter te zwalken. Net zoals de trainer zelf, die zeker in de slotfase van de competitie het allemaal niet meer leek te weten. Huistra werd logischerwijs bedankt voor bewezen diensten, waarna de club op zoek ging naar een meer ervaren man. Robert Maaskant moest het gaan doen. Van te voren was bekend dat de uitgesproken trainer zou gaan ‘botsen’ in de Euroborg. Knetteren, zoals u wilt. Niettemin kon FC Groningen wel wat reuring gebruiken. Maaskant bleek een realist en parkeerde één van de meest matige Groninger selecties allertijden op een keurige zevende plaats. Een prima resultaat behaald met verschrikkelijk antivoetbal. Alhoewel het eindresultaat boven verwachting was, morde de achterban. Punten zijn leuk, maar het publiek wil ook vermaakt worden. De extraverte Maaskant mocht na één seizoen vertrekken en werd opgevolgd door zijn assistent Erwin van de Looi. De rust keerde terug bij de club, het voetbal bleef uit. Een mooie bekertitel ten spijt viel er in het Groninger stadion weinig te genieten onder resultaattrainer Van de Looi. Ook onder trainer Ernest Faber blijkt FC Groningen een team zonder spelvreugde. Het Noordlease Stadion is als een bioscoop waar men louter B-films vertoont. Maar wel verwacht dat het publiek de volle mep blijft betalen voor de wanprestaties.

Natuurlijk komt een club in een negatieve spiraal terecht als de fans wegblijven. Die inkomsten vormen –zeker voor FC Groningen- een belangrijke levensader. Als de kaartverkoop achter blijft, raakt de kas leeg. En met een lege kas koop je geen toppers. Toppers die sowieso al schaars zijn in de Groninger selectie. Een ‘Mimoun-Mahi-in-vorm’ is veel geld waard. De blessuregevoelige Marokkaan is echter ook nog altijd een jong talent. Met alle grillen van dien. Mahi is soms een ‘10’, maar ook net zo vaak een ‘5’ of lager, zoals afgelopen weekend in Breda. Sergio Padt is zeker voor Nederlandse begrippen een topkeeper. Ook in het doel bij de traditionele top 3 zou Padt niet misstaan. De doelman lijkt na de interesse die afgelopen zomer al voorzichtig werd getoond op weg naar de uitgang. Goed voor de kas, slecht voor de selectie. Want de doelman neemt als aanvoerder een belangrijke positie in binnen de club en is bovendien per seizoen verantwoordelijk voor een tiental extra punten op de ranglijst. Verder bestaat de selectie van FC Groningen dit seizoen vooral uit twijfelgevallen en ideale schoonzonen. In 2015 nam FC Groningen voor een niet bekend gemaakt –dus behoorlijk- bedrag Jesper Drost over van PEC Zwolle. Na een goed seizoen in Zwolse dienst moest Drost het gat van Tjaronn Chery gaan opvullen. Nog altijd slaagt de inmiddels 24-jarige aanvallende middenvelder er niet in te overtuigen. Drost is verworden tot een typische FC Groningen-speler: lief, aardig, heeft van alles wat, maar van niks genoeg.

Nogmaals, het is Faber niet alleen aan te rekenen dat de seizoenstart in het water is gevallen. Hij heeft een selectie tot zijn beschikking waar het nodige op aan te merken is. Te veel eenheidsworsten, te weinig bravoure en creativiteit. De trainer zag een aantal belangrijke spelers vertrekken en heeft er een aantal onbewezen talenten voor terug gekregen. De selectie is smal en heeft simpelweg te weinig kwaliteit. Al is de selectie is niet minder dan die van – pak-em-beet- VVV Venlo en NAC Breda, maar wie in de spreekwoordelijke hoek zit waar de klappen vallen… Een klein lichtpuntje zijn de drie ‘gevonden’ punten tegen FC Utrecht. Die punten zorgen ervoor dat de club zich niet terug vindt onder de streep. Komend weekend speelt FC Groningen tegen FC Twente. De Tukkers zitten eveneens in een lastige situatie, waardoor de wedstrijd extra belangrijk is. Is FC Groningen ook de wonderdokter die patiënt FC Twente geneest en de middenmoot in helpt? Of weet Faber zijn manschappen toch met de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Het zal voor Faber erop of eronder zijn. Want een trainer die zijn baas naast de dug-out ziet staan weet dat het vijf voor twaalf is. Zeker als naast een gebrek aan punten ook het voetbal niet om aan te gluren is. Het spel van FC Groningen doet gewoonweg pijn aan de ogen. Ergens moet er iets veranderen. En het liefst vóórdat het Groninger B-theater helemaal groen kleurt op wedstrijddagen. Je kan niet blijven geloven dat je betonnen bioscoop volle zalen zal trekken als je slechte B-films blijft vertonen.

Richard Lamberst