Op de Grote Markt kom ik Ben Radema tegen. De ambtenaar van de Burgerlijke Stand, die meer dan 40 jaar op het Stadhuis werkte, deelt met mij dezelfde passie, namelijk Frank Sinatra. Samen met Paul Haenen kunnen wij drieën alle nummers van The Voice woordelijk meezingen. Op mijn afscheid kreeg ik van Ben een cd van Sinatra met de wel heel toepasselijke titel “Point of no Return”. No return. Geen weg terug. 65 Jaar en twee maanden en het is klaar. Op 8 mei werd ik 65 en exact 2 maanden later is het over en uit. Mijn ritme van de dag is compleet verstoord. Dat is niet vreemd als je zoals ik gedurende ruim 15 jaar elke werkdag de Straat op gaat om voor Radio Noord het gelijknamige programma te maken. Meer dan 3500 keer de zender ophalen om op de kop van de Herestraat live met toevallige passanten over een actueel item te praten. Altijd live, nooit geproduceerd. Altijd door de Oosterstraat met de bocht mee. Koffie drinken bij Fiorin en go! Altijd spannend, wist immers nooit wie ik voor de microfoon kreeg. De Straat van kwart voor 1 is totaal anders dan die van 10 voor 1. Ander volk, nietwaar. Altijd scherp, nooit op de automatische piloot. Dat is het mooie van live radio, je moet scherp zijn. Een jaar geleden was ik nog helemaal niet met mijn afscheid bezig. Ach, dat duurt immers nog zo lang. Maar de tijd vliegt, zeker als je ouder wordt. Nu word ik ’s morgens wakker en ik hoef niks. Drie keer in de week een uurtje rennen, nou ja rennen, een fietstochtje richting Garmerwolde of Kardinge, maar geen radio meer maken. Ik ben uit mijn ritme. Die 5, 6 of 7 minuten radio elke dag mis ik. Schrijven is een passie, tv maken is mooi , maar radio is prachtig! Radio is een super medium. Snel en je kunt het alleen doen. Het is niet anders. Dat uit het ritme zijn schijnt wel een half jaar te duren heb ik van horen zeggen. Daar teken ik voor. “Point of no Return’’ is trouwens een schitterende cd. When the World was Young heet het eerste nummer. Ook weer zo toepasselijk en herkenbaar. Of wat te denken van September Song of A million dreams to go. En Memories of you klinkt ook niet verkeerd. Een weg terug is er niet bij Radio Noord. Begrijp ik ook wel. Het is zoals de hoofdredacteur me toevertrouwde, dat ze op zoek moeten naar een nieuwe Piet. Het zij zo. Gisteren dronk ik nog koffie op hetzelfde terras van de ijssalon. De Martinitoren wees kwart voor 1 en ik hoefde niet op te staan. Het deed me denken aan die keer dat ik door de Oosterstraat fietste en constateerde dat er iets niet klopte. Had ik zomaar de zender vergeten. Point of no Return.