Vanaf mijn favoriete terras bij café De Sigaar aan de Hoge der A ontwaar ik Jean Pierre Rawie, de meest succesvolle en hierdoor ook de best verkopende dichter van Nederland. Zijn aanwezigheid doet mij denken aan de bundel uit de jaren negentig met de prachtige titel ‘Onmogelijk Geluk’. Poëtisch Nederland smult van de gedichten van Rawie. Jammer is dat de in de binnenstad van Groningen wonende dichter niet veel produceert, maar gelukkig is zijn laatste bundel met de titel ‘De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag’ ook weer alleszins de moeite waard. Daarnaast is er vorig jaar tevens een verzameling van de columns van Jean Pierre uitgebracht met als titel ‘Vroeger was alles beter, behalve de tandarts’. Rawie drinkt witte wijn, ik bier. Een fotograaf komt langs het terras en stelt voor ons samen te fotograferen. Het blijkt voor een magazine te zijn en beiden vinden we het goed. Hé, daar heb je Mariska. Werkte vroeger in de parfumerie bij Douglas en later als manager bij Prinsenhof, recent nog uitgeroepen tot het beste hotel van Nederland. Dit kunnen Koning en Koningin beamen, zij overnachten er nog vorig jaar. De zon schijnt en de bootjes varen in grote getale voorbij. Mijn eerste ontmoeting met Robert Maaskant was ook op dit terras. Hij trainde een jaar FC Groningen en woonde aan de overkant. Slimme man met een alleraardigste vrouw. Na omzwervingen in Wit Rusland en Amerika probeert hij nu NAC Breda in de eredivisie te houden. Blijft een vreemd vak voetbaltrainer. Ik praat met collega Menno Hoexum over de horeca in de binnenstad en over onze nieuwbakken burgemeester Peter den Oudsten. Eigenlijk ken ik Den Oudsten niet. Heb hem en zijn vrouw eenmaal de hand geschud bij zijn installatie, dus wordt het de hoogste tijd hem eens aan de tand te voelen. De Herestraat lijkt mij hiervoor de juiste plek. Maikel Kieftenbeld loopt voorbij. De aanvoerder van FC Groningen is de laatste tijd goed bezig. Hij bezondigt zich steeds minder aan nutteloze overtredingen en ontvangt zodoende ook minder gele kaarten. Als een goed leider betaamt neemt hij het elftal in moeilijke tijden op sleeptouw. Maikel is een prima gozer en het is altijd leuk om met hem een cappuccino te drinken. Johan Derksen parkeert zijn auto langs het water. Zo nu en dan is de oud-voetballer en analyticus in de Big City om zijn dochter te bezoeken. In tegenstelling tot zijn imago is Derksen een aardige kerel. Gek op espresso en sigaren en wars van alcohol. Net als collega Genee rijdt Johan kris kras door Nederland en lijkt niet moe te krijgen. Voor voetbal en vooral voor zijn zo geliefde muziek is Derksen altijd te porren. Nu weer maakt hij zich sterk voor een groot blues festival in 2016 in Grolloo, het jaar waarin ons beider vriend Harry Muskee 75 jaar zou zijn geworden. Zoals altijd zakt nu ook de zon en ga ik naar huis.